Richting Te Anau

Het was opnieuw een betoverend mooie sterrenhemel, waar we weer ademloos naar hebben staan kijken. Maar vannacht hebben we onrustig geslapen. Vlak voor het slapen gaan realiseerde Peet zich dat hij zijn pet kwijt was. Dus wij overal zoeken: in de camper en buiten de camper (wat eigenlijk geen doen is in het pikkedonker). Hoe we ook zochten, we vonden geen pet. Verdrietig zijn we toen maar ons bed ingestapt (Peet is erg aan die pet gehecht en we hebben er herinneringen aan). Tot ik vlak voor het slapen gaan ineens een beeld kreeg. Gisteren hadden we een wandeling gemaakt en op het eindpunt was Peet even wat gaan drinken en had zijn pet afgedaan. Toen we weer richting camper liepen had ik wat moeten lachen, omdat zijn haar zo plat op zijn hoofd zat, terwijl Peet normaal een enorme bos haar heeft. Ineens realiseerde ik me dat hij zonder pet terug gelopen is; hij had de pet daar laten liggen. Opgelucht dat we nu wisten waar de pet was, maar ook enigszins ongerust, want het verste punt van de wandeling was 30-45 minuten lopen. Allebei hebben we onrustig geslapen. Ik droomde dat we in Amsterdam waren bij vrienden en dat Peet al meteen in beslag genomen was door een optreden. Het was zo’n levensechte droom, maar ik snapte er niets van. We konden toch nog niet terug zijn in NL. Hoe konden ze ons op het vliegtuig laten stappen en rechtstreeks naar Amsterdam vliegen??? We hadden toch tickets voor Bali. Op dat moment trok ik de conclusie dat het wel een droom moest zijn. En verdomt, op dat moment werd ik wakker met Goddank het geweldige uitzicht op het meer Mavora.

We zijn snel opgestaan en Peet is dapper opnieuw aan de wandeling begonnen, in de hoop zijn pet terug te vinden en ... HURRAY ... gevonden!!!

Het is geen lange rit naar Te Anau. En dapper gaan we op zoek naar een geschikte camping met alle faciliteiten. De camping die het dichtst bij het Lake Te Anau ligt valt verschrikkelijk tegen. Super toeristisch en alles en iedereen staat boven op elkaar. Door naar de 2e, iets buiten het dorp. Helaas, daar is het hek dicht en er zit niemand bij de receptie om ons te helpen. Dan toch nog maar een camping aan het andere meer Laka Manapouri proberen, 20 km verderop. En dat is meteen raak! We komen bij een kleine knusse camping The Possum Lodge, waar het aantal campers op 2 handen te tellen zijn. Verder staan er wat huisjes en een paar tenten. De camping wordt gerund door een allervriendelijkst klein gezinnetje (man, vrouw en kind (?). Dit spreekt ons meteen aan. Er loopt een klein wandelpad direct naar het meer: helemaal perfect. Hier hebben we stroom, vers drinkwater, keurig douche en toiletten en was faciliteiten, dus meteen maar even een wasje gedraaid. De WiFi houdt op bij de lounge, dus dat wordt wordt vanavond even improviseren. Maar bij de receptie zagen we ineens een folder hangen over een trip die we eigenlijk al opgegeven hadden: een dag excursie naar de Doubtful Sounds! Blijkt dat 10 minuten lopen vanaf de camping de boot vertrekt voor een oversteek over Lake Manapouri. Vervolgens worden we met een bus over een pas getransporteerd en daarna stappen we over op een boot, waarmee we 3 uur door de Doubtful Sounds gaan varen. We hoeven niet lang na te denken en boeken meteen. Ook boeken we hier nog maar even een extra overnachting, want het bevalt ons wel hier wel. En om deze onverwachtse meevaller maar meteen te vieren gaan we vanavond ook nog uit eten! We go to the Church! Er zijn hier in dit piepkleine dorpje twee eetgelegenheden: een fish en chips snackbar en The Church. The Church is een restaurantje in een voormalig oud houten kerkje. Super grappig. het uithangbord zegt: “Welcome to the Church, we’re open 7 days a week”. En daaronder “lunch en diner”! Dat moet gewoon goed zijn.

Naschrift Lake Wakatipu

Al dagen vertel ik Peet over de prachtige sterrenhemel die te zien is in de omgeving van Mount Cook als het helder weer is. En overdags hebben we steeds stralend weer. Dus iedere nacht hoopt ik dat we weer zo’n bijzondere sterrenhemel zouden zien, maar helaas. Steeds was het bewolkt, tot ... gisteravond! Tijdens de overnachting bij Lake Wakatipu was het eindelijk zover: we hadden en wolkenloze nacht en ja hoor, daar was de sterrenpracht die ik me 5 jaar gebleven zo had verwonderd, opnieuw in volle glorie. We hebben ademloos zitten kijken en Peet heeft nog een dapper poging gedaan hier iets van te fotograferen. Die foto is niet helemaal gelukt: de sterren hadden bewogen. Een sluitertijd van 1 minuut is dus toch iets te lang! In ons knusse bedje in de campervan hebben we nog een hele tijd het gordijntje opengehouden om naar de sterren te kunnen kijken. Totdat we in slaap vielen.

Opnieuw richting Lake Mavora

(Ondertussen is het wel degelijk zondag 11 maart 2018, maar het programma weigert ?)

Het blijft nog even oefenen met het freedom kamperen. Vlak voordat we willen gaan slapen gaat ineens het rode lampje van de WC branden ... Oops, dat zorgt voor benauwde momenten ‘s nachts. Maar met een beetje creativiteit lossen we ook dat weer op. We pakken het nu ‘s ochtends anders aan: opstaan, tandenpoetsen en op pad, linea recta naar Kinston naar het eerst het beste café. Gelukkig is dat al meteen bij de ingang van het dorp. En daar zitten we nu heerlijk een ontbijtje te nuttigen met een fijne kop koffie. Genietend van opnieuw het stralende weer! Ook is hier gratis WiFi, dus het lukt ook nog om snel even het verhaal van gisteren te posten. Peet heeft al the nearsest dump station ontdekt, dus het gaat weer helemaal goed komen. Er zijn wat klachten van lezers over het ontbreken van foto’s. We maken ze in grote getallen, maar posten is een ander verhaal. We zitten voornamelijk off the grid en de gratis WiFi in cafeetjes is meestal niet berekend op het uploaden van foto’s. Maar ze komen zeker, dus nog ff geduld a.u.b. Ondertussen gaan we een nieuwe poging doen Lake Mavora te bereiken!

Richting Lake Mavora

We worden wakker met een stralend zonnetje en prachtig uitzicht op de berg. Het is werkelijk niet te geloven, maar dit is al de 3e dag dat we met zo’n waanzinnig uitzicht wakker worden. Als dit geen honeymoon is! We blijven lekker lang liggen in de campervan, genietend van het uitzicht. Als we eindelijk klaar zijn voor het ontbijt, zijn onze buren allang vertrokken. Even later wordt duidelijk waarom ... Plotseling komen er allerlei auto’s langs met mensen die ook “naar het eind van de wereld gaan” om waar de weg ophoudt de wandel track te gaan doen. En niet veel later komt de eerst jetboat voorbij stuiven op de voorheen zo rustige en kalme rivier. Snel gaan we terug richting Wanaka. Daar is het ook al waanzinnig druk, omdat er de jaarlijkse A&P show gehouden wordt. Allemaal standjes met van alles en nog wat en een kermis. Het trekt honderden mensen naar dit piepkleine dorpje, waardoor we niet weten hoe snel we hier weer uit moeten komen. Uiteindelijk lukt het. Onderweg komen we lang Glendhu Bay waar we nog even een korte stop maken om van het prachtige uitzicht van dit meer te genieten. Het grenst aan Lake Wanaka en is minstens zo mooi.

Dan zetten we koers richting Queenstown en besluiten de scenic route te nemen. Nou daar krijgen we geen spijt van. Een minor sealed road doorkruist een schitterend gebergte. We genieten enorm van de autorit. En op een outlook hebben we tussen de bergen door zicht op Queenstown! Werkelijk schitterend. Het lijkt ons verstandig om voordat we weer off the grid gaan alle grey water weer te dumpen en het toilet te legen. Op de kaart staat een openbare dumpplaats aangegeven in de buurt van het oude goudzoekers plaatsje Arrowtown (of zoals Peter het noemt: Error town). Inmiddels weten we dat openbare dumpstations lastig te vinden zijn en dus hanteren we de stelregel “ask the locals”. Een allervriendelijkste dame van een camping wijst ons de weg en geeft ons zelfs een kaartje mee. Dankbaar gaan we op zoek.

We hebben geen idee waarom het in dit plaatsje op zaterdagmiddag zo stervens druk Is met toeristen en locals. Is hier dan ook een A&P show aan de gang? We zoeken en zoeken en kijken op het kaartje dat de vriendelijke dame ons meegegeven heeft. Hier moet het toch zijn, maar ... niets te bekennen. We kijken nog eens op het kaartje: oh de dame heeft zich vergist, het is precies aan de andere kant van het dorp. Snel draaien we de campervan en koersen richting de andere kant van het dorp. Dat valt niet nog niet mee. Het is super druk in het gehucht en overal staan auto’s en lopen toeristen. We zijn moe en het is warm en we hebben vooral geen zin om zo eindeloos te zoeken. Eindelijk vinden we de parkeerplaats waar ook het public dumpstation zou moeten zijn. Maar hoe hard we ook zoeken, we vinden helemaal niets! Stik chagrijnig geven we de zoektocht na een uur op en zetten dan in Godsnaam maar met een volle greywater tank koers richting Queenstown. In Thrill city hebben wij niets te zoeken en we rijden er snel voorbij. Het doel is nog steeds Lake Marvora, maar inmiddels wordt duidelijk dat we dat nooit meer gaan halen. Aan het eind van het Lake Wakatipu zo’n 8 km van Kinston (ja, Jamaica is dichterbij dan je denkt ?!) strijken we neer op een resting place aan het meer. Maar wacht eens even ... er staat nergens een bordje “no overnicht camping” en dus is de beslissing al snel genomen: vannacht blijven we hier slapen. Al snel volgen velen ons voorbeeld en zijn we weer niet “alleen op de wereld”. Maar dat geeft niets. We staan toch maar weer mooi aan een meer en nog wel Lake Wakatipu. Morgen zien we wel weer verder.

Lake Wanaka

Grey water (het afvalwater uit je camper) moet je op tijd lozen. Doe je dat niet, dan raakt de tank vol en komt het bij de douche weer omhoog. Dat ontdekten we vanochtend, Goddank bij het laatste ochtend afwasje. En dan weet je waarom het grey water heet: hemeltje lief, wat een stank! Voordat we ook maar iets konden doen, moesten we eerst dit probleempje fixen. Dus zetten we koers naar Twizel, waar een openbaar dump station zou zijn voor afvalwater en toiletten. Het was even zoeken en “ask the locals”, maar uiteindelijk hadden we de plek gevonden. Het was ook even knoeien met het aansluiten van de slang, maar gelukkig heb ik een erg technische man en binnen no time waren toilet en grey water gedumpt. Daarna ook nog even het schone water bijgetankt. Hoewel, even ... het duurde en het duurde ... zo lang dat een local zich er zelfs mee kwam bemoeien. Dat leverde uiteindelijk een gezellig praatje op en nog een goeie tip voor een volgende overnachtingsplek. Toen nog snel getankt en boodschappen gedaan en vervolgens koers gezet richting Qeenstown.

De bedoeling was om Qeenstown (thrill city, waar wij niet de minste behoeft aan hebben) snel voorbij te rijden. Verder naar het zuiden te gaan tot het plaatsje Five Rivers en dan koers te zetten naar het meer Mavora. Deze locatie was ook een van de opname locaties voor Lord of the Rings. En volgens de local is het meer stunning! Helaas waren we uiteindelijk best laat vertrokken uit Twizel, dus het werd al snel duidelijk dat we dit meer nooit gingen halen. Dus hebben we de plannen bijgesteld en besloten we in eerste instantie te koersen op Lake Wanaka. Onderweg kwamen we door een betoverend mooi berglandschap en was het weer stralend weer geworden. Dus er volgde weer de ene Oh en Ah ... na de andere. De rit naar Lake Wanaka was bepaald geen straf: we hebben ervan genoten! Mooi op tijd, aan het eind van de middag, kwamen we aan in Wanaka. Laat hier nou net de jaarlijkse A&P fair zijn. Een typisch Nieuw Zeelands gebeuren met activiteiten als: wie heeft de grootste pompoen gekweekt, skin the possum, sheer the sheep etc. Het was knetterdruk in Wanaka en toeristischer dan we ooit hadden durven dromen. Hier wilden we zo snel mogelijk weer weg!

Ik had de kaart goed bestudeerd en een plekje ontdekt, vlak buiten Wanaka. Toen we het dorp uitreden zagen we een bordje dat vanaf hier freedom camping toegestaan was, mits de wagen certified self contained was. We konden ons geluk niet op, want precies zo’n camper hebben we! Vol vertrouwen vervolgen we onze weg langs het meer. Maar iedere keer als we van de weg af proberen te komen om een plekje te zoeken aan het meer, komen we een bordje tegen “no overnight camping”. We geven de moed niet zomaar op en rijden een unsealed road op in het volste vertrouwen dat we nu dan eindelijk een plekje aan het meer gaan vinden. Maar dan blijkt dat het uiteindelijk allemaal privé terrein is ... Wat nu? We geven het plan om aan Lake Wanaka te overnachten op en besluiten richting de bergen te koersen. Daar met het ook heel mooi zijn, omdat ook daar een van de opname locaties van Lord of the Rings was (the rugged land of Rivendel). De verharde weg wordt onverharde weg en vol vertrouwen rijden we door. We rijden zeer langzaam, want de weg heeft veel steentjes, die de campervan kunnen beschadigen en geeft een enorme stofwolk als je er overheen rijdt. We rijden en rijden, maar alles wat we tegenkomen zijn cattle stations. Kilometers lang. Eindeloos rijden we van wei naar wei, dan weer met koeien, dan weer met schapen. Langzaam maar zeker beginnen we de moed te verliezen. Is er dan nergens een plek waar we kunnen staan? Op de kaart staat dat de weg op een gegeven moment ophoudt en eindigt in een wandel track. Daar moet toch op z’n minst een parkeerplaats zijn waar we de camper een nachtje kunnen neerzetten. Maar het duurt en het duurt en het duurt ... om beurten verliezen we de moed en willen we omkeren en dan in Godsnaam maar op die vreselijke officiële camping gaan staan, waar alle campers keurig in een rijtje naast elkaar aan de rand van het meer staan ... onze grootste nachtmerrie! Maar nu we toch al zo lang aan het rijden zijn, wil ik het einde van de officiële weg ook zien ook. Plotselinge komen we bij een beekdoorgang (an unbridged ford). Oei, kunnen we daar met de camper wel doorheen? Maar tegelijkertijd zien we aan de rechterkant van de weg eindelijk een prachtige plek onder de bomen aan de rivier!!! Er staat nota bene al een campervan. We kunnen het bijna niet geloven en ik heb wel drie keer gekeken of er niet ergens een bordje verstopt was met “no overnight stay”, maar ik kan niets vinden. Eindelijk! Het is ons WEER gelukt om een prachtige plek in de natuur te vinden om wild te kamperen. Zielsgelukkig parkeren we de campervan. Gooien we tafel en stoeltjes naar buiten en nemen een goeie borrel. Hier is het heerlijk toeven en daar gaan we niet normaal van genieten! Dan maar geen Lake Wanaka, de rivier Matukituki is ook helemaal goed!

Mount Cook revisited

Het ochtendgloren was zoals we het gehoopt hadden: een prachtig vergezicht op de bergen in de verte en een heerlijk zonnetjes dat er overheen piept. Wat hebben we deze plek toch verschrikkelijk goed uitgekozen. Dit is wat je noemt freedom camping! Het was stervens koud afgelopen nacht, maar dankzij mijn thermisch ondergoed had ik het behaaglijk warm. Peet had nergens last van. We hebben wat onrustig, maar tussendoor wel diep geslapen en het wakker worden met zulk uitzicht is een waar feest.

Na een heerlijk ontbijtje zijn we weer op pad gegaan. Ik wilde met Peet heel graag naar Mount Cook. Daar ben ik vijf jaar geleden ook geweest en was ik toen zo van onder de indruk dat ik vond dat hij dit niet mocht missen. De vorige dag waren we er op zo’n 100 km na niet meer gekomen. Voordat we er erge in hebben zijn we er al. Opnieuw zijn we totaal onder de indruk van de schoonheid van het landschap. Lake Pukaki is azur blauw met dit prachtige zonnige weer. We nemen even de tijd om het meer uitgebreid te fotograferen bij de Mount Cook lookout. Daarna zetten we koers richting Mount Cook of Aoraki (wat in het Maori “Cloud Piercer” betekent). Onderweg komen we langs nóg een lookout: Peters Lookout. Daar moeten we natuurlijk ook even stoppen en opnieuw schieten we nog even een plaatje van Mount Cook. Dan rijden we door naar het plaatsje Mount Cook. We parkeren de auto bij het grote hotel en maken ons klaar voor de wandeling naar het Kea Point. Het is stralend weer, waardoor we schitterend uitzicht hebben op Aoraki. Dit is ongetwijfeld de meest gefotografeerde berg te wereld en anders in ieder geval door ons. Bij iedere bocht in het wandelpad steekt Aoraki nog mooier af tegen de felblauwe lucht en kunnen we het niet laten hem opnieuw te fotograferen. Uiteindelijk bereiken we dan toch Point Kea. Wat is dit toch een ongelofelijk mooie plek en het is stralend weer, dus we zien het op z’n allermooist! We nemen goed de tijd om hier volop van te genieten!

Eenmaal terug bij de campervan staan we voor de volgende uitdaging: het vinden van een freedom camping plek. Kon het misschien zijn dat de Engelsman van gisteren het over Lake Pukaki had in plaat van Lake Tekapo? Had Peet het misschien verkeerd begrepen? Zou er dan toch een plek zijn aan het meer met uitzicht op Aoriaki (Mount Cook)? We besluiten het maar gewoon te proberen. En geloof het of niet, het lukt ons een fantastische plek te vinden aan Lake Pukaki met uitzicht op Aoraki! This is a dream come true. Peet wil nu zijn laatste droom verwezenlijken: om in de “kleren van de keizer” te gaan zwemmen in het meer met uitzicht op Mount Cook. Natuurlijk heb ik dit bijzondere gebeuren uitgebreid gefotografeerd. Daarna moest ik er ook aan geloven. Wel keurig in een badpakje, maar poedelen in Lake Pukaki met uitzicht op Aoraki is once in a lifetime. Een bijna spirituele ervaring!

Een mooiere avond konden we ons niet wensen. Zo mooi, dat het avondeten niet de aandacht kreeg die het verdiende, omdat we om de haverklap een foto wilde maken van de ondergaande zon op Aoriaki. Vijf jaar geleden had ik op deze plek bij een kraakheldere nacht een waanzinnige sterrenhemel meegemaakt. En omdat het zo’n prachtige dag was geweest, had ik er alle vertrouwen in dat het vanavond zou gaan gebeuren. Maar ... hier in Nieuw Zeeland is niets zo veranderlijk als het weer ... binnen no time was de lucht helemaal dichtgetrokken en waren er nog maar enkele sterren zichtbaar. Peet was er sowieso van onder de indruk, maar ik was zwaar teleurgesteld. Ik had het Peet zo gegund dat hij die waanzinnige sterrenhemel die ik vijf jaar geleden gezien heb ook kon zien en beleven. Maar ja, het weer het weer heb je niet in de hand.

De volgende ochtend werden we wakker met zwaar bewolkt weer. Mount Cook was nergens meer te bekennen en het regende zelfs. Maar wij zaten genoegelijk in ons campertje en prijsden ons gelukkig dat we niet aan het kamperen waren en dat we gisteren zo’n geluk hadden gehad met het weer. Na het ontbijt zijn we weer op pad gegaan. Richting Queenstown.

Op pad met de campervan

Eindelijk was het zover. Vanuit de Jucy Snooze werden we door een shuttle bus van Tui Campers opgehaald. Wat een fijne service. Scheelt ons weer en taxi rit! En daar stond ‘ie dan onze eigen campervan, een Ford Transit, waar we de komende 10 dagen mee gaan rondtoeren. We krijgen een korte instructie, trekken onze koffers leeg en proppen alles in de campervan (de koffers halen we over 10 dagen weer op) en dan zijn we “good to go”. Peet zit achter het stuur en we oefenen hardop: rechts afslaan, lange bocht nemen; links afslaan, korte bocht nemen. Het schakelen is even wennen, maar Peet heeft het al snel onder de knie. Eerst een stop bij de mega supermarkt Countdown, waar we voor de komende 10 dagen inkopen doen en dan via de A1 zo snel mogelijk Christchurch uit!

Het eerste stuk van 100 km is dodelijk saai: een lange rechte weg over vlakke veeteelt grond. Je krijgt het gevoel dat je gewoon in NL bent ... Maar dan komt de afslag richting de heuvels. En dan wordt het landschap onvoorstelbaar mooi! Ook het weer werkt mee: het is inmiddels half bewolkt met af en toe een stralend zonnetje, dat zorgt voor prachtige belichting van het schitterende heuvellandschap. Na zo’n 2,5 uur rijden hebben we ernstig behoeft aan een break. En vlak voor het plaatsje Fairlie zien we de Farm Barn Café. Een geweldig café met heerlijke koffie, souvenirs en een fantastisch uitzicht. Daar komen we even bij van alle opwinding van onze eerste campervan ervaring.

Van de Engelsman achter de bar, krijgen we nog goede tips over mooie free camp plekken langs het meer Tekapo met uitzicht op Mount Cook! Peet wordt helemaal enthousiast: daar gaan we voor! Lake Tekapo is dichterbij dan we denken en we hebben ontzettend geluk met het weer. Het is nu stralend weer geworden en het meer is betoverend mooi. Enthousiast gaan we zo zoek naar de zandweggetjes die ons naar de free camp plekjes van Lake Tekapo moeten leiden. Maar helaas ... de Engelsman heeft ons niet goed geïnformeerd, want waar we het ook proberen, overal komen we de bordjes “no overnight stay” tegen. Uiteindelijk stapt Peet wanhopig af op een groepjes locals. En zij bevestigen dat het inderdaad verboden is om te free campen rond Lake Tekapo en verwijzen ons naar de grote legale camping, waar we juist NIET willen staan met een certified self contained campervan ... Maar we hebben nog een troef. Van Tui Campers hebben we een zeer gedetailleerd kaartenboek mee gekregen, waar alle camping plekken in staan, van zeer luxe tot super simpel. Dat laatste willen we en we zien stroom opwaarts op de kaart een plek waar je gratis kan kamperen en waar weinig voorzieningen zijn. Dapper gaan we op weg. We aarzelen, want de weg leidt ons langs een kanaal met in de verte de rivier Tekapo. Maar er staat een groot bord dat de weg na 8 km afgesloten is. Wat betekent dit nou? We besluiten toch maar door te rijden. En inderdaad, na 8 km staat er een groot hek. Er gaat een kiezel weg richting de rivier, maar er staat nergens een aanduiding voor een kampeerplek. Dat voelt onwennig voor Hollanders die gewend zijn dat alles altijd keurig georganiseerd en geduid is. Is dit nou echt wel de plek op de kaart die we zoeken? Maar het blijkt ‘m wel degelijk te zijn. Het is de bedoeling dat je je campervan aan de kant van de weg zet en daar de nacht door brengt. Met een adembenemend uitzicht! Peter checkt het nog even voor de zekerheid op de kaart, maar ook daar staat dat je in het hele gebied vrij mag kamperen, dus we wagen het erop. Later op de avond komen er (jammer genoeg) nog meer campervans, dus het klopt inderdaad. Enerzijds gerustgesteld, maar anderzijds ook teleurgesteld dat we niet meer alleen op de wereld zijn, maken we ons klaar voor de nacht.

Veel liefs van,
P&P

Richting East Coast

We zijn onderweg met de trein. In de coupe zitten zeer luidruchtige Fransozen. Dus hebben we maar veel onze koptelefoon op voor de uitleg over de omgeving en de geschiedenis van het land. Eerst rijden we door schitterende dalen met in de verte indrukwekkende bergen. Maar nu zijn we begonnen aan de klim richting Arthurs Pass, waar de West Coast scheidt van de East Coast. Inmiddels regent het pijpenstelen (270 dagen per jaar regen aan de West Coast is ons verteld door de buschauffeur) en komt het mooi uit dat we nu door een super lange tunnel moeten: wel 8,5 km lang (het duurt wel 15 minuten voordat de trein er doorheen is). We zitten vlak naast de open coupe zonder ramen, waar je foto’s kan nemen. Heel onrustig, omdat we om beurten op springen om weer even snel een mooi plaatje te schieten. Dus ook in dat opzicht is het wel ff prettig dat het enorm is gaan regenen. Rond Arthurs Pass stroomt het water uit de rivier ineens de andere kant op. De rivier gaat nu nu niet langer richting de Abel Tasman zee, maar richting de Stille Zuidzee. Een hele aparte gewaarwording.

Helaas blijft het pijpenstelen regenen, waardoor het schitterende landschap waar we doorheen rijden iets triests en troosteloos krijgt. Dat sluit wel weer goed aan bij de verlatenheid van het gebied. Voor de eerste ontdekkingsreizigers hier was het bepaald geen pretje om dit gebied te doorkruisen. Ook in Arthurs Pass zijn de omstandigheden best pittig. Een aantal maanden per jaar komt de zon niet over de bergen heen en is er geen zonlicht ... ik moet er niet aan denken. Af en toe kunnen we de verleiding niet weerstaan om nog wat foto’s te maken, maar of ze heel mooi worden ...

We hebben om allerlei redenen ontzettend veel vertraging gehad, waardoor we een uur later dan gepland aankomen in Christchurch. Zoals ik van vijf jaar geleden ook gewend was is het bij de shuttle bussen altijd een chaos, dus ik maak me nog geen enkele zorgen over vervoer naar ons hostel de Jucy Snooze. Maar, nadat er nog twee shuttle bussen gepasseerd zijn en de laatste shuttle ons niet mee wilde nemen, omdat we geen reservering hadden (wist ik veel, 5 jaar geleden was dat helemaal niet nodig) en de Jucy Snooze helemaal buiten de stad ligt, vlakbij het vliegveld, begonnen we hem toch wel een beetje te knijpen. De laatst vertrekkende shuttle buschauffeur had ons beloofd dat er over 15 minuten een nieuwe shuttle bus zou komen. Maar ineens stonden we daar: helemaal verlaten en alenig bij het treinstation. Er is daar alleen een treinstation, verder helemaal niets. Geen bus, geen winkel, helemaal niets! Ineens drong ook tot ons door dat we niet konden bellen. Daarvoor hadden we eerst WiFi nodig om onze dagbundel aan te zetten ... Het was dus zeer te hopen dat er inderdaad nog een laatste shuttle voor ons zou komen.

Maar net toen het allemaal wel heel spannend begon te worden, kwam daar ineens een taxichauffeur aanrijden die zich stomverbaasd afvroeg waarom wij hier nog stonden. Het was zeker al 40 minuten geleden dat de trein gearriveerd was! Eén seconde vroegen we ons af of we nog netjes op de shuttle moesten wachten, maar die knoop was snel doorgehakt. We stapten dankbaar in bij deze vriendelijke taxi chauffeur. Ik was zo helemaal in de bonen dat ik prompt aan de rechterkant van de auto wilde instappen. “Nee”, sprak de chauffeur me vriendelijk toe, “dat is mijn plaats!” “Ach hemel”, stamelde ik. “Europees he”. De chauffeur moest er wel om lachen. Het was nog even steggelen over de prijs. We hadden namelijk net ontdekt dat we nog precies 30 NZD op zak hadden. En pinnen kon bij deze chauffeur niet (nota bene wel bij de shuttle bus ...) Gelukkig was de man toch bereid ons mee te nemen. Misschien kwam dat ook wel omdat hij vlak daarvoor een Über taxi gespot had. Nieuw Zeelanders haten Über taxi’s, nou Nederlanders ook konden we hem vertellen. Het was reuze gezellig in de taxi en de man bracht ons binnen een half uur rechtstreeks naar ons super hippe hostel. En dat voor dezelfde prijs als de shuttle bus (de meter stond aan en hij is uiteindelijk 1,5 NZD misgelopen)! Natuurlijk hebben we hem uitgebreid bedankt. Hij was onze held van de dag! Ik had nog niet zo gauw verzonnen wat we gedaan hadden als er geen enkele taxi of shuttlebus was komen opdagen bij het treinstation in Christchurch.

De Jucy Snooze is super hip, strak, schoon en zeer modern. Het inchecken doe je hier zelf. Dat was heel even schrikken. Maar, met z’n tweeën was het ook zo weer gepiept. De kamer was waar we op gehoopt hadden: lekker schoon en fris, gloednieuw en met fijne goede bedden. Een perfecte kamer om weer even goed op adem te komen. Het hostel ligt aan de buitenkant van de stad bij een winkelcentrum. Daar konden we nog net terecht om een hapje te eten. En we konden zelfs kiezen naar welk restaurantje we wilden (we waren niet eens aangewezen op Mc Donalds of KFC). We hebben heerlijk gegeten bij een erg goede Chinees. Ook hebben we al een enorme supermarkt gespot. De Continental: open van 7.00 tot 21.00 en 7 dagen per week. Perfect om morgen onze eerste boodschappen te doen met de campervan. Onze car rental is hier vlakbij. Daarom hebben we deze plek gekozen. Er is verder niet veel te beleven. Maar vanaf dit punt ben je snel de stad uit en dat is precies wat we morgen willen.

Veel groetjes van,

P&P