pmdejongh.reismee.nl

Terug in Cable Bay

Dinsdagochtend konden we gelukkig op een Christelijk tijdstip opstaan voor de bus, want die vertrok pas om 10.30 uur. We hebben heerlijk ontbeten in koffietent Why Not en zijn toen op de bus gestapt. Een lange rit die met een overstap in Blenheim. Het was prachtig weer en we hebben opnieuw genoten van de busrit langs de prachtige Oostkust. Toen we Kaikoura uitreden werd pas goed duidelijk hoeveel schade de recente aardbeving en de twee orkanen hebben aangericht aan de kustweg. Hele stukken gingen stapvoets over een baan, omdat de rest van de weg helemaal opnieuw aangelegd moest worden. De Kiwi’s zijn erg nuchter over aardbevingen, want zo is Nieuw Zeeland tenslotte ontstaan, uit aardbevingen. Maar wij Hollanders blijven ervan onder de indruk en ik prijs me gelukkig dat NL precies midden op de aardschol ligt. Bizar eigenlijk dat we zo veilig leven en dan in Groningen onze eigen aardbevingen organiseren ...

Door alle vertragingen hoefden we gelukkig maar kort te wachten in Bleinheim en konden we de tocht weer vervolgen naar Hira. Dit is een zgn. “requested stop” en tijdens mijn vorige NZ reizen is dat al twee keer misgegaan. De bus chauffeur vergeet dan dat hij een extra stop moet maken en rijdt dat vrolijk door. Dit keer gaat het in 1x goed en bij Hira Pumpstation staat Inge met twee hele blije kindjes op ons te wachten. We zijn ruim twee weken weg geweest en het is super fijn ze weer te zien!

Het is heerlijk om weer terug te zijn in Cable Bay en zelfs voor Peet voelt het nu ook als thuiskomen.

To whale watch or not to whale watch ...

Enigszins zenuwachtig zijn we opgestaan en hebben meteen de website van Kaikoura Whale Watch gecheckt. De vroege tochten gingen in ieder geval, maar die van 10.30 en 11.00 uur (de onze!) waren nog steeds “pending”. We besloten maar meteen naar de Whale Watch te gaan.

Daar aangekomen zagen we dat de 10.30 inmiddels zou varen, maar dat de 11.00 uur nog steeds pending was. We hebben nog geprobeerd om mee te komen op de 10.30, maar die zat natuurlijk helemaal vol. Er zat dus niets anders op dan maar af te wachten. Nou, dat waren 30 lange minuten kunnen we jullie vertellen. Maar eindelijk kwam daar dan het verlossende woord: de 11.00 uur was sailing! Wel met een strong warning for seasickness, maar dat mocht de pret niet deren. We waren gewapend met antikots pilletjes!

En dat was maar goed ook. Er waren golven tot 1 a 1,5 meter hoog en dan stuitert zo’n bootje behoorlijk op en neer! Ondanks de antikots pil voelde ik me niet zo heel groovy en heb ik een paar keer tegen Peet gezegd dat dit echt de allerlaatste keer was dat ik ging whale watchen. Ik was niet de enige die me niet zo groovy voelde. Links en recht om me heen werden er behoorlijk wat zakjes gevuld. Ja, vertelde de crew beleefd, het was wel wat wiebeliger dan normaal, maar ja we zaten dan ook wel op de Pacific he. M.a.w. niet aanstellen mevrouw! Het nam behoorlijk wat tijd in beslag om de eerste sperm whale op te sporen. Maar na een klein uur varen hadden we hem eindelijk gevonden en kwam hij keurig netjes naar boven om adem te halen. Het was een enorme belevenis en Peet werd er zelfs een beetje emotioneel van. Die beesten zijn zo enorm groot, dat is gewoon zo indrukwekkend. En dan, op een gegeven moment, gaan ze weer duiken om opnieuw te kunnen foerageren. Gelukkig beweegt zo’n beest behoorlijk traag en lukte het om de kenmerkende staartvin goed vast te leggen! Door naar nummer 2.

Maar nummer 2 liet zich helaas niet zien en bleef lekker op de bodem van de zee. Helaas zat toen onze tijd erop en moesten we terug naar de haven. Plotseling werd de boot weer stilgelegd. Wat bleek? Onderweg kwamen we onverwacht een school dolfijnen tegen. Dat was een groot feest. De dolfijnen hadden er zin in en sprongen meters hoog uit het water voor de lol. Eentje was wel een hele erge uitslover, want die kwam speciaal, vlakbij de boot een paar mooie zijwaardse salto’s vertonen, zodat Peet hem goed heeft kunnen vastleggen op de camera. Iedereen was helemaal blij, ook de mensen die ontzettend zeeziek waren geweest. Wat een leuk besluit van onze heftige tocht!

De rest van de middag hebben Peet en ik het rustig aangedaan, omdat onze magen toch lichtelijk van slag waren. We hebben heerlijk zitten dobberen in de hot tub van het park met uitzicht op de prachtige bergen in de omgeving. Wat hebben we toch weer een mooie ervaring opgedaan en wat hebben we een mooie foto’s kunnen maken!

Morgen gaan we weer terug naar Cable Bay, naar Inge & the family. Nu zullen we ook eindelijk mijn zwager Phil kunnen begroeten. Die hebben we nog helemaal niet gezien, omdat hij op een schip aan het werk was. Hij werkt als stuurman op van die enorme oceaan tankers op de oceaan. Als ruw weer mee maakt, gaan de golven vast hoger dan 2 meter, bedenk ik me ineens. Ik moet er niet aan denken ... een kantoorbaan is zo gek nog niet!

Naar Kaikoura voor het whale watchen

We staan apevroeg op (al om 5.45 uur), want de bus gaat al om 7.00 uur en we moeten er een kwartier van tevoren zijn. De avond ervoor hebben we alles netjes voorbereid en we blijken in 20 minuutjes gedoucht en aangekleed te zijn, waardoor we ruim op tijd bij het busstation zijn. We reizen in een dubbeldekker en Peet en ik hebben het geluk als eerste in te mogen stappen, waardoor we bovenin helemaal vooraan kunnen gaan zitten. Hierdoor hebben we een geweldig uitzicht op de prachtige route naar Kaikoura. De reis duurt wat langer dan normaal, want er zijn nog steeds vele wegwerkzaamheden na de laatste aardbeving, waarbij er enorme landslides zijn geweest bij Kaikoura, aan twee kanten.

In de loop van de ochtend komen we aan in Kaikoura en we gaan maar meteen op pad naar ons verblijf, de Alpine Pacific holiday Park dat zo’n 15 minuten lopen is. Het is even sjouwen met onze rolkoffers, maar uiteindelijk hebben we het gevonden. Een heel leuk kleinschalig holiday park met onwijs leuke cabins, waarvan eentje voor ons is. Vanuit onze cabin hebben we straks uitzicht op de bergen. We voelen ons er meteen thuis.

De koffers laten we achter, want we zijn zo vroeg dat we nog niet kunnen inchecken. We willen zo snel mogelijk naar de Whale Watch Kaikoura, want voor de walvis excursie zijn we tenslotte hier gekomen. We zijn meer dan een uur te vroeg en doden de tijd met souvenirs zoeken voor familie. En dan plotseling gebeurt het: er wordt omgeroepen dat onze geplande whale watch wordt geannuleerd, omdat met golven verwacht van meer dan 2 meter door de harde wind. We kunnen het niet geloven ... het waait weliswaar stevig, maar verder is het een prachtige dag met een stralend zonnetje. We hadden er niet eens aan gedacht dat zoiets zou kunnen gebeuren ... Wat nu?!

We mochten kiezen: geld terug of omroepen naar een andere tocht. We moesten snel nadenken en handelen en besloten onze vaart van 12.45 uur om te boeken naar die van 15.30 en als die ook niet door zou gaan naar de volgende dag van 11.00 uur. Dat betekende echter wel dat als we inderdaad pas maandag 19 maart zouden varen, we de bus ook zouden moeten om boeken, want die was nu geregeld voor 19 maart om 10.30 uur. Eerst maar terug naar onze cabin. Daar konden we inmiddels wel inchecken. Meteen informeerden we of we eventueel voor nog een nacht konden reserveren. Maar er werd ons beleeft meegedeeld dat ze de kamer niet voor ons konden vasthouden. Wat nu?!

Ok, deze cabin was helemaal te gek en we voelden ons er meteen thuis, dus hebben we meteen maar besloten om nog een nacht bij te boeken. Op welke dag de whale watch ook zou zijn. Ook hebben we meteen de bus ongeboekt en mijn zusje geïnformeerd dat we een dag later terug zouden komen. Het bleek de juiste beslissing, want de wind trok alleen maar aan in de loop van de middag en de golven werden hoger en hoger. Alle tochten voor die middag zijn gecanceld. Nou ja, waren we tenminste niet de enige.

Als troost zijn we ‘s avonds maar gaan eten in een Thais restaurant. Dit was wel heel bijzonder, want 5 jaar geleden zat ik in ditzelfde restaurant. Alleen en opnieuw vrijgezel na opnieuw een mislukte liefde. En kijk nu! Nu zat ik daar met mijn man!!! Helemaal gelukkig met z’n tweetjes te genieten van alle mooie belevenissen van onze reis èn van het lekkere eten niet te vergeten.

Helemaal voldaan van het overheerlijke eten kwamen we weer thuis bij onze cabin. Een beetje zenuwachtig zijn we ons bed ingestapt. Zou de whale watch morgen wel doorgaan? De weersvoorspellingen leken goed, maar het zou ook morgen nog behoorlijk hard gaan waaien. Vijf jaar geleden ging het allemaal zo makkelijk. Ik had een ticket geboekt en we gingen gewoon. En natuurlijk was het prachtig weer en heb ik maar liefst 2 walvissen gezien. En nu ... nu was het te hopen dat er überhaupt een boot zou gaan varen.

Christchurch

We slapen wat onrustig in het stadse hostel. Het is een ruwe overgang van ontwaken met uitzicht op de bergen naar uitzicht op de achterkant van een parkeergarage. En het ruikt hier ook een stuk minder fris. Eerst maar even een ontbijtje. We gaan naar de eetzaal boven en zijn verbaasd dat de helft van de stoelen al op tafel staat. Ook is er al iemand aan het stofzuigen. Met gepaste tegenzin worden voor ons nog wat blikken opengetrokken om voor ons een continental breakfast klaar te zetten. We vinden het zeer ongastvrij en zo ontzettend niet NZ. Beleeft vraag ik of we misschien wat aan de late kant zijn voor ontbijt. Een alleraardigste Indische dame (bijna alle mensen die in het toerisme werken komen uit het buitenland) informeert ons dat breakfast van 7.00 - 9.00 is en het is nu 9.45 uur ... Dat werpt een ander licht op de zaak. Wat ontzettend sympathiek dat er voor ons toch nog ontbijt wordt klaargezet!

Daarna gaan we de stad in. Het waait ontzettend hard en is ongelofelijk koud. Daarom gaan we voor mij op zoek naar een soft shell jack van Wild Kiwi dat ik onderweg naar Christchurch al ooit in een souvenirs winkeltje gezien had, maar niet in de goede maat. Het is even zoeken, maar zowaar, we hebben een jack voor mij gevonden. Ik heb het maar meteen aangehouden en met die stevige wind is dat een stuk aangenamer dan alleen een fleece kan ik je vertellen. Vervolgens hadden we nog een missie. Tijdens onze reis begon Peet zijn veelzijdigheidslens van zijn fotocamera kuren te vertonen. Nu had hij nog wel een zoom lens bij zich, maar om alleen daarmee te fotograferen is ook niet alles. Materiaalpech met je camera kun je niet hebben tijdens zo’n bijzondere reis, dus besloten we op zoek te gaan naar een nieuwe lens. Peet had in NL al ooit studie gemaakt van een mooie veelzijdigheidslens en hij had op internet gezien dat er een speciaalzaak in de buurt was. Dat in de buurt viel nog ff tegen. De afstanden in een stad als Christchurch zijn toch veel groter dan je denkt, maar we hebben de fotocamera speciaalzaak gevonden. Helaas bleken ze niet de lens te hebben waar Peet op aasde. Er was wel een lens van een nader merk, die qua kwaliteit vergelijkbaar was. Daar moest hij even over nadenken. Na een heerlijke lunch in een super grappig pop up zaakje en na een belletje naar een andere zaak, waar ze lens die hij wilde ook niet bleken te hebben, was de beslissing genomen. Peet zou teruggaan naar de camera speciaalzaak waar we eerder op de dag waren geweest. Het was nog een heel gedoe met het opnemen van het juiste geldbedrag, waardoor Peet 5 minuten voor sluitingstijd hijgend voor de deur van de winkel stond, maar het is hem gelukt! En hij is super gelukkig met zijn nieuwe veelzijdigheidslens waar hij al prachtige foto’s mee heeft gemaakt.

‘s Avonds zijn we uit eten gegaan in een Koreaans restaurant. We keken onze ogen uit. Dit restaurant was duidelijk ingericht om grote groepen mensen te ontvangen en die kwamen er ook. Een super grote groep van misschien wel 30 jonge meiden, die zo konden komen uit America’s Next Top Model. En wat giebelen en kakelen die meiden zeg. We moesten er wel om lachen. Waar we ons ook over verbaasden is dat iedereen zijn eigen fles wijn mee bracht. Dit bleek niet een NZ gewoonte te zijn, maar mocht bij dit restaurant. Geen wonder dat het zo populair was bij grote groepen mensen. We hebben overigens heerlijk gegeten. De Koreaanse keuken lijkt erg op de Vietnamese keuken en is nog wat zachter van smaak. Maar we kunnen het een ieder van harte aanraden!

Terug naar Christchurch

Alsof de duvel ermee speelt. De ochtend dat we wakker worden schijnt de zon prachtig tegen de wolken aan, maar op het moment dat we dit prachtige schouwspel willen fotograferen, trekt er vanaf de zeekant een enorme wolkenmassa voor de zon. Peet heeft nog net een laatste mooie foto kunnen maken, maar niet lang daarna zit alles potdicht! Tijd om maar terug naar Christchurch te gaan dan. Toch kunnen we nog niet helemaal afscheid nemen van het prachtige landschap en dus besluiten we met een omweg, langs de bergrand terug te rijden naar de snelweg. Opnieuw genieten we enorm van het glooiende groene landschap dat er zelfs met het bewolkte weer nog schitterend uit ziet. Dit is ons afscheid van het freedom kamperen. Wat hebben we genoten en wat kost het ons moeite om dit vaarwel te zeggen. We dromen over een eigen campervan waar we Europa mee door kunnen trekken. Of misschien een nog een keer een campervan huren en de nationale parken in de USA rijden, zoals onze vrienden Huub, Marjolijn, Casper en Sandra gaan doen. Zij gaan een fantastische vakantie tegemoet, dat kunnen we ze vast verklappen!

Uiteindelijk bereiken we dan toch weer de bewoonde wereld. Nog even drinken we een kop koffie in het plaatsje Pleasure Point. De naam schept een grotere verwachting dan wat het plaatsje in werkelijkheid voorstelt. Het word nu echt tijd om terug te gaan naar Christchurch. Eigenlijk veel sneller dan verwacht zijn we terug bij Tui Campers en met pijn in het hart nemen we afscheid van ons campertje. “ We hebben het zo geweldig gehad” vertellen we aan de verhuurdame. Ze snapt het helemaal en vraagt beleeft of we onze camper ook een naam gegeven hadden ... Nou het heeft niet veel gescheeld!

Vervolgens hebben we een taxi genomen naar ons hostel Urbanz Accomodation. Midden in het centrum, op slechts 10 minuten loopafstand van de InterCity bus naar Kaikoura. Dat is heel belangrijk, want die bus vertrekt zondag al om 7.00 uur en we moeten er 15 minuten van tevoren zijn ... Het is een gloednieuw uit de grond gestampt basic hostel en strak grijs. Dit is voor ons een erg ruwe overgang. We missen het uitzicht op de bergen en de frisse lucht en de fijne harde bedbank van ons campertje. Zelfs de douche in de camper had een hardere straal. We zijn toch wat verdrietig. ‘s Avonds verkennen we de stad en gaan we uit eten in een super hippe tent Botanic, waar je met de lift naar toe moet en waar een uitsmijter voor de deur staat die netjes de ID’s van alle jonge meisjes controleert. Ik voel me een beetje underdressed in mijn outdoor shirt met mijn wandelschoenen, maar Peet heeft nergens last van. Er is live muziek van een jong meisje dat zichzelf op gitaar begeleidt. En dat doet ze verdomde aardig. We genieten van de live muziek en de heerlijk bereide kip. Ach de stad heeft ook zo z’n voordelen. Peet herkent alle covers die het meisje zingt en die hij zelf ook speelt op feesten en partijen en ineens krijgt hij ontzettende zin om zelf te spelen. Hij heeft zijn bas niet meegenomen naar NZ, dus het spelen laat nog even op zich wachten. Gelukkig staan in NL al wel weer de eerste optredens gepland voor hem en zowaar ook voor mij! Toch willen we nog even niet terug naar NL. Morgen gaan we Christchurch een beetje verkennen en zondag gaan we naar Kaikoura op walvis excursie!

Danseys Pass

Zo mooi als de avond was geweest op Homestead, zo koud en onbehagelijk was de ochtend. Het was zwaar bewolkt en er stond een stevige wind. We besloten opnieuw snel in te pakken en onderweg wel ergens te ontbijten. Rijdend over de gravel weg kwamen we toch weer een paar verbijsterend mooie vergezichten tegen met hele bijzondere wolken. Toch nog maar even een paar fotomomentjes in gelast. Daarna snel door naar onze volgende bestemming: Ranfurly. Daar zouden we ontbijten en nog proberen een hostel te boeken in Christchurch. Ik had daartoe een poging gedaan bij ons vorige Wifi adres, maar had inmiddels bericht gekregen dat onze reservering niet door kon gaan. Morgen moeten we echter ons geliefde campertje weer inleveren en het is dus wel essentieel dat we vrijdag onderdak hebben . Gelukkig dat Peet een NZ kaartje heeft gekocht van SPARK (de telefoonmaatschappij met de grootste dekking van het land), zodat we bij een gratis Wifi Hotspot in Ranfurly toch nog snel even een nieuw hostel konden boeken.

Het ontbijt was nog even zoeken. Uiteindelijk kwamen we in een zeer authentiek hotel terecht (uit de vorige eeuw leek het wel), met een lekker ontbijtje, maar vreselijke vieze koffie. Die hebben we toen van lieverlee nog maar in een ander koffie tentje gehaald. Vervolgens hebben we nog wat boodschapjes gedaan en getankt en toen zijn we weer op pad gegaan. De vorige avond hadden we onze Tui buren horen vertellen over Danseys Pass. Een waanzinnig mooie autotocht daar door de bergen, over zeer smalle weggetjes, maar met voldoende passing lanes. Deze tocht dwars door de bergen zou een flink stuk korter zijn in plaats van de enorme lus die we anders hadden moeten rijden over de hoofdweg. En hoewel we inschatten dat het qua tijd waarschijnlijk helemaal niets uit zou maken, omdat de tocht door de bergen waarschijnlijk 3x zo lang zou duren qua snelheid, gaven we toch de voorkeur aan de avontuurlijke Danseys Pass boven de saaie snelweg.

Nieuwsgierig gingen we op pad. En zelfs de asfaltweg in het begin steeg al behoorlijk snel en slingerde behoorlijk. Tot Keyburn Diggins was er niets aan de hand, maar toen zagen we een bordje dat de pas niet toegankelijk was voor o.a. campervans ... We waren als minstens 8 km onderweg en hadden geen zin meer om terug te gaan, bovendien wisten we dat onze Tui buren de tocht ook hadden gereden, dus besloten we om toch maar door te gaan. Wat volgde was een adembenemende tocht over een super smalle gravel weg, waar je elkaar maar af en toe kon passeren. Maar wát een tocht en door wát een waanzinnig landschap! Dit voelde nog even als een extra bonus op onze toch al fantastische campertocht. De pas duurde zo’n 15 km en we zijn 2 auto’s, 3 motoren en 2 fietsers gepasseerd en dat ging allemaal goed. Wat waren we blij dat we toch deze pas hebben genomen. We hebben genoten van de werkelijk schitterende tocht en onderweg nog een paar foto’s gemaakt van prachtige uitkijkpunten.

Uiteindelijk kwamen we weer op de snelweg terecht. Dat kwam mooi uit, want dan konden we weer even kilometers maken. Aan het eind van de middag zijn we weer van de snelweg afgegaan, weer de gravel weg op, naar onze laatste overnachtingsplek met de campervan. Opnieuw staan we op een NZ Staatsbosbeheer camping: Otaio Gorge. Het was weer even doorrijden over de gravel weg, maar uiteindelijk kwamen we op een prachtig veldje terecht aan de rivier. We worden vrolijk begroet door de beheerder en zijn vrouw, die zelf in een enorme campervan verblijven tijdens het seizoen. Ze denken dat wij de enige bezoekers zullen zijn op deze Goddelijke plek, want het is al laat in de middag en ze verwachten niemand meer. We kunnen ons geluk niet op. Eindelijk op de laatste avond zijn we dan toch (bijna: op de beheerder en zijn vrouw na) alleen op de wereld! Even verderop is een frisse koude swimming hole in de rivier. En natuurlijk moet Peet daarin. En natuurlijk heb ik alles weer keurig vastgelegd op camera.

Als we terugkomen van het zwemmen blijken er nog twee jongedames gekomen te zijn. Het is duidelijk een stel en ze zijn duidelijk verliefd, echt schattig. Dit is onze laatste avond en we realiseren ons ineens dat we behoorlijk wat eten en drank over hebben van onze trip. Peet bedenkt ineens dat de meiden misschien wel ons bier willen hebben het gaat het hen vragen. Ze vertellen hem een vaag verhaal dat ze eigenlijk een periode van onthouding hadden willen doen, maar ze zijn snel overstag van zijn genereuze aanbod ons bier over te nemen. We maken een praatje en het blijken twee super leuke en gekke meiden van begin 20 te zijn die nog maar net 2 weken in NZ zijn om hier een jaar te gaan wonen en werken. Anne komt uit Californië (USA) en Bonnie komt uit Australië. Ze hebben net een super oude auto gekocht waar je alleen maar cassette bandjes in kan draaien. Het was nog een hele toer om aan cassette bandjes te komen, maar het is ze gelukt. En nu zijn ze helemaal super happy op vakantie met z’n tweetjes. Ook zij willen naar Nelson, maar dan om te werken en om de overtocht met de boot naar Wellington te kunnen betalen. Wat een ontzettend gezellige en leuke ontmoeting. En wat voel ik me ineens oud ...

Het bier is dus goed terecht gekomen. Wij zorgen dat de wijn ook een goede bestemming krijgt en drinken nog maar een extra glaasje op deze laatste prachtige avond met de campervan. Morgen moeten we terug naar Christchurch om onze geliefde mobile home weer in te leveren.

Homestead een van de NZ Staatsbosbeheer campings

Vandaag wilden we een beetje kilometers maken om vast weer een eind richting Christchurch te komen, zodat we de laatste 2 dagen niet zo zouden hoeven te jakkeren. We zijn vroeg opgestaan, hebben lekker gedoucht en zijn toen meteen op pad gegaan. Bij het plaatsje Mossburn hebben we een heerlijk ontbijt genuttigd en een goeie kop koffie. Bij dit café was zo’n verschrikkelijk leuk winkeltje dat we bijna een nieuwe jas voor mij en een nieuwe hoed voor Peet hadden gekocht. Uiteindelijk hebben we een super handig lichtgewicht rugzakje gescoord dat ook nog regenbestendig is! Helemaal blij vervolgden we onze weg. Die dag hebben we een behoorlijk stuk gereden. Onderweg kwam we weer de meest prachtige landschappen tegen. Van liefelijk glooiend tot woest en ruig met enorme rotsblokken. Onze uiteindelijke doel was een camping van de NZ Staatsbosbeheer: Homestead. Mijn zusje Inge had ons geattendeerde op deze campings die vaak in schitterende gebieden liggen. Ondertussen hadden we ook al geleerd dat als je bang bent voor gravel wegen in NZ nergens komt. Ook deze campsite was alleen bereikbaar via een gravel weg van zo’n 20 km. Maar ondertussen draaien we daar onze hand niet meer voor om. Je moet er even de tijd voor nemen, maar de plek waar we kwamen was opnieuw adembenemend mooi. En het allerleukste was dat er maar 2 andere campers stonden. BIJNA alleen op de wereld, met en fenomenaal uitzicht op de bergen. We zaten net lekker te borrelen tot er plotseling nog een campervan aan kwam hobbelen. BALEN, maar ... het bleek ook een camper te zijn van TUI campers, de verhuurmaatschappij waar wij onze campervan ook van huren. En die hebben we de hele vakantie eindelijk nog niet gezien. Dus dat maakt wel nieuwsgierig naar wat voor mensen die die dan zouden huren. Het bleken Jill en Jack (zijn echte naam zijn we vergeten) te zijn. Super leuke mensen, waar we vreselijk gezellig mee hebben zitten borrelen. Hij van oorsprong NZ en zij Australisch. Ze reizen al jaren met de campervan door NZ en hadden nog een paar goede tips. Daar hebben we dankbaar gebruik van gemaakt.

De Doubtful Sounds

We zijn al vroeg uit de veren om op tijd bij de haven te zijn van waaruit de boot vertrekt richting de Doubtful Sounds. Eerst gaan we met een boot Lake Manapouri over en dan worden we met een bus de pas overgebracht naar de andere kant, waar de Doubtful Sounds beginnen. Dan stappen we opnieuw op een boot om vervolgens 3 uur door de Doubtful Sounds te varen.

De tocht over het Manapouri meer is prachtig. Het is half bewolkt en we worden meteen verrast met een prachtige regenboog die te zien is op het meer. Na zo’n 45 minuten komen we aan de andere kant van het meer bij het Visitors Centre waar veel uitgelegd wordt over de flora en fauna, maar ook over de immense energiecentrale die hier gebouwd is. Maar liefst 180 m lange pijpen gaan dwars door de berg en het water van Lake Manapouri stort door de pijpen 180 m naar beneden. Door schoepen die in beweging worden gezet door het naar beneden vallende water wordt de energie opgewekt. Het wat komt vervolgens terecht in de Doubtful Sounds dat veel lager ligt dan Lake Manapouri. Zeer indrukwekkend allemaal. Maar wat minstens zo indrukwekkend was is de busrit over de pas van de berg naar de Doubtful Sounds. De bus chauffeur vertelt ons dat dit de duurste weg van heel Nieuw Zeeland is: hij heeft de NZ regering 2 NZD per cm gekost en de weg is bijna 20 km lang ... Het is een zeer steile weg, dwars door de woeste natuur heen met een paar adembenemende uitkijkpunten. Onderweg zien we 3 zeer indrukwekkende watervallen die met veel geweld van grote hoogte naar beneden storten. Er volgen er nog velen op onze prachtige boottocht door de indrukwekkende Doubtful Sounds.

De Doubtful sounds zijn geweldig. Het weer is wat somber met donkere wolken en af met af en toe een zonnestraaltje dat zich door het wolkendek wringt. Enorme bergen met wilde begroeiing trekken aan onze boot voorbij. We varen helemaal tot aan de rand van de Sounds waar de Abel Tasman zee begint. De zee is hier behoorlijk ruw en het schip schommelt heftig op de golven wat het fotograferen niet gemakkelijk maakt. We liggen stil met de boot voor een indrukwekkende waterval. Nu heeft iedereen eindelijk even de kans een mooi plaatje te schieten. Ook wij doen ons best. Dan keren we weer om en varen langzaam terug richting de haven. Intussen is het behoorlijk hard gaan regenen, maar wij zitten lekker droog binnen in de boot. Dit ruwe regenachtige weer past wel bij deze streek. Het maakt het extra onherbergzaam. Hier een wandeltrack lopen is bepaald geen sinecure.

Terug in de haven worden we weer snel richting de bus geloodst. En weer maken we de indrukwekkend oversteek over de pas. In het visitors centre aan de kant van Lake Manapouri is van alles te lezen over de gigantische energie centrale. Als we op de boot stappen die ons over Lake Manapouri vaart is het weer opgeklaard en breken er enkele zonnestralen door het wolkendek. Langzaam maar zeker keren we weer terug in de bewoonde wereld waar het zonnetje schijnt. Wat een indrukwekkende tocht. En wat een prachtig natuurgebied. We zijn er allebei helemaal opgewonden van. Die avond gaan we lekker nog een keer uit eten. Niet naar the Church, maar naar het Lake View tavern, waar je overheerlijke steaks kan eten. We hebben gesmuld die avond! En Peet heeft onverwachts nog gefacetimed met zijn broer vanuit een Spark Hotspot. Wat wonderlijk toch dat je gratis met elkaar kunt facetimen terwijl je aan de andere kant van de wereld zit als je een WiFi hotspot vindt.

Ook die nacht was het weer super helder en hebben we opnieuw genoten van een fantastische sterrenhemel.