We slapen wat onrustig in het stadse hostel. Het is een ruwe overgang van ontwaken met uitzicht op de bergen naar uitzicht op de achterkant van een parkeergarage. En het ruikt hier ook een stuk minder fris. Eerst maar even een ontbijtje. We gaan naar de eetzaal boven en zijn verbaasd dat de helft van de stoelen al op tafel staat. Ook is er al iemand aan het stofzuigen. Met gepaste tegenzin worden voor ons nog wat blikken opengetrokken om voor ons een continental breakfast klaar te zetten. We vinden het zeer ongastvrij en zo ontzettend niet NZ. Beleeft vraag ik of we misschien wat aan de late kant zijn voor ontbijt. Een alleraardigste Indische dame (bijna alle mensen die in het toerisme werken komen uit het buitenland) informeert ons dat breakfast van 7.00 - 9.00 is en het is nu 9.45 uur ... Dat werpt een ander licht op de zaak. Wat ontzettend sympathiek dat er voor ons toch nog ontbijt wordt klaargezet!

Daarna gaan we de stad in. Het waait ontzettend hard en is ongelofelijk koud. Daarom gaan we voor mij op zoek naar een soft shell jack van Wild Kiwi dat ik onderweg naar Christchurch al ooit in een souvenirs winkeltje gezien had, maar niet in de goede maat. Het is even zoeken, maar zowaar, we hebben een jack voor mij gevonden. Ik heb het maar meteen aangehouden en met die stevige wind is dat een stuk aangenamer dan alleen een fleece kan ik je vertellen. Vervolgens hadden we nog een missie. Tijdens onze reis begon Peet zijn veelzijdigheidslens van zijn fotocamera kuren te vertonen. Nu had hij nog wel een zoom lens bij zich, maar om alleen daarmee te fotograferen is ook niet alles. Materiaalpech met je camera kun je niet hebben tijdens zo’n bijzondere reis, dus besloten we op zoek te gaan naar een nieuwe lens. Peet had in NL al ooit studie gemaakt van een mooie veelzijdigheidslens en hij had op internet gezien dat er een speciaalzaak in de buurt was. Dat in de buurt viel nog ff tegen. De afstanden in een stad als Christchurch zijn toch veel groter dan je denkt, maar we hebben de fotocamera speciaalzaak gevonden. Helaas bleken ze niet de lens te hebben waar Peet op aasde. Er was wel een lens van een nader merk, die qua kwaliteit vergelijkbaar was. Daar moest hij even over nadenken. Na een heerlijke lunch in een super grappig pop up zaakje en na een belletje naar een andere zaak, waar ze lens die hij wilde ook niet bleken te hebben, was de beslissing genomen. Peet zou teruggaan naar de camera speciaalzaak waar we eerder op de dag waren geweest. Het was nog een heel gedoe met het opnemen van het juiste geldbedrag, waardoor Peet 5 minuten voor sluitingstijd hijgend voor de deur van de winkel stond, maar het is hem gelukt! En hij is super gelukkig met zijn nieuwe veelzijdigheidslens waar hij al prachtige foto’s mee heeft gemaakt.

‘s Avonds zijn we uit eten gegaan in een Koreaans restaurant. We keken onze ogen uit. Dit restaurant was duidelijk ingericht om grote groepen mensen te ontvangen en die kwamen er ook. Een super grote groep van misschien wel 30 jonge meiden, die zo konden komen uit America’s Next Top Model. En wat giebelen en kakelen die meiden zeg. We moesten er wel om lachen. Waar we ons ook over verbaasden is dat iedereen zijn eigen fles wijn mee bracht. Dit bleek niet een NZ gewoonte te zijn, maar mocht bij dit restaurant. Geen wonder dat het zo populair was bij grote groepen mensen. We hebben overigens heerlijk gegeten. De Koreaanse keuken lijkt erg op de Vietnamese keuken en is nog wat zachter van smaak. Maar we kunnen het een ieder van harte aanraden!