Nog een uurtje vliegen en dan landen we in Bali. Wat een lange dag is het toch nog geworden. Door die 3,5 uur vertraging voelen pas goed hoe vroeg het vanochtend was. Gelukkig dat we de taxichauffeur die ons komt ophalen in Denpasar nog op tijd hebben kunnen waarschuwen dat we 3,5 uur later arriveren.

Ineens moet ik denken aan de bijzondere Über taxichauffeur die ons gisteren van Wellington centrum naar het vliegveld bracht. Het begon met de bekende begroeting in NZ: “hello how are you”. Waarop de man antwoordde “I am absolutely fine and very happy”. “And if you ask me why, there is no special reason, just getting up in the morning an being alive is already a good reason”. De naam van de man was Frans en hij sprak duidelijk gebroken Engels. Hij had een licht getinte huidskleur en ik vroeg me af of hij misschien Zuid-Afrikaans was, maar dat bleek niet zo te zijn. Zoals iedere taxi chauffeur vroeg hij waar we vandaag kwamen. We vertelden dat we uit NL kwamen en toen werd hij pas echt enthousiast. Hij begon te vertellen over zijn leven. Dat we hem misschien niet wilden geloven, maar dat hij in 23 landen gewoond had en dat Nederland hem het beste bevallen was. Hij had gewoond op Texel, in Alkmaar, Den Haag en Roosendaal. Het leek een sterk verhaal, maar iemand die de naam Roosendaal kent moet toch wel echt in NL gewoond hebben, niet? We vroegen hem waar hij oorspronkelijk vandaan kwam en hij vertelde dat hij geboren is in Irak. Hij komt uit een Christelijke familie, vandaar de naam Franciscus, of kortweg Frans. Als student is hij naar Frankrijk gegaan om een betere toekomst te vinden dan hij in Irak zou hebben als Christen. Hij legde uit dat hij een vredelievend mens is, maar dat ze in Irak een vechter van je willen maken die bereid is anderen te doden. Daar kon hij niet tegen en daarom is hij uit zijn vaderland weggegaan. Later heeft hij de hele wereld over gereisd. Voordat hij naar Nieuw Zeeland kwam heeft hij 8 jaar in NL gewoond en hij mist NL nog steeds. Op de vraag waarom hij dan niet terug gaat naar NL antwoordt hij dat zijn moeder NL te ver weg vond. Zijn familie is namelijk geëmigreerd naar Australië en zijn moeder wilde dat haar zoon dichter bij haar kwam wonen. “En hoe kan ik mijn moeders verzoek weigeren”, riep hij vervolgens uit. Ik zei hem dat ik zijn moeder begreep en vond dat ze gelijk had en vertelde hem dat ik hier o.a. was om mijn zusje te bezoeken die getrouwd is met een NZ en dat ik ook vond dat ze veel te ver weg woont. We moesten hartelijk lachen. De man was zichtbaar blij dat hij weer Nederlanders had ontmoet en zei ons dat zijn dag nu extra mooi was! Wat een levenslustige en vrolijke man. Iemand om een voorbeeld aan te nemen, want het was maar al te duidelijk dat hij geen makkelijk leven had gehad. En toch staat hij zo positief in het leven. Wat een voorrecht om geboren te zijn in een land als NL, waar je niet hoeft te vechten voor je basisrechten; waar je als man niet bang hoeft te zijn opgeleid te worden tot een soort moordmachine zodra je daar oud genoeg voor bent. Je gewoon je mening kunt uiten, zonder bang te zijn dat je wordt opgepakt. Voor ons is het zo vanzelfsprekend, maar je vergeet gewoon dat dat in heel veel landen niet het geval is.