Ook de laatste vlucht verliep soepeltjes. Vlak voordat we landden, terwijl we langs de kust van het Zuidereiland vlogen, vroeg Peet ineens “Is dat Cable Bay?” En verdomd, dat had ik de vorige twee keren dat ik Nieuw Zeeland bezocht op de een of andere manier compleet gemist. Maar hij had gelijk: we vlogen pal langs Cable Bay (waar Inge, Phil en de kinderen wonen) met Peppin Island! Eindelijk waren we op de plek van bestemming aangekomen: in Nelson! En ja hoor, daar waren Inge, Puck en Tieske (Phil zit nog op zee). Eerst zagen we alleen Inge, maar toen sprongen Puck en Tieske (die zich verstopt hadden) plotseling tevoorschijn

Tieske had speciaal voor de gelegenheid haar mooie poezenjurk aangetrokken, die ze ook op onze bruiloft aan had. En Puck had speciaal zijn das om gedaan (ook van het bruiloftskostuum). Het was bewolkt toen we aankwamen, wat zeer ongebruikelijk is voor Nelson. Nieuw Zeelanders hebben het altijd over Sunny Nelson, omdat het stadje de meeste zonuren van heel Nieuw Zeeland heeft. Maar vandaag dus even niet. Gelukkig was de temperatuur buitengewoon aangenaam: 21 graden. Perfect om te acclimatiseren.

Nou en dat is wel nodig na zo’n monsterreis. Peet en ik hebben twee nachten niet geslapen. Gelukkig nog wel een paar uurtjes in de dayroom in Tokyo, maar we waren bij aankomst helemaal stuk. Om 19.30 uur zaten we al naar de klok te kijken ... “kunnen we in Godsnaam al naar bed?” Uiteindelijk lagen we nog vroeger op bed dan de kinderen en zijn we in een diepe slaap gevallen. Peet was om 2.00 uur nog even klaarwakker, maar ik heb het klokje rondgeslapen.

Groetjes van,

P&P