De vliegreis van Tokyo naar Auckland is rustig verlopen. We zaten in een hypermodern vliegtuig met raampjes die we als een zonnebril konden verduisteren. Dus geen ouderwetse luikjes meer die je dicht moet schuiven, maar ramen die verduisteren als je op een knopje drukt. Peet en ik waren er diep van onder de indruk.

We kwamen keurig op tijd aan in Auckland, slechts 15 minuten later dan de ETA. Maar 15 minuten op 2 uur overstap tijd tikt dan best wel weer aan. In 5 jaar is het een flink stuk drukker geworden op het vliegveld en ik schrok me helemaal een hoedje van de enorme rij waar we in aan moesten schuiven. Ook de rij voor de biosecurity (waar je doorheen moet als je wandelschoenen aan hebt) is behoorlijk lang. Ik kreeg er behoorlijk de zenuwen van en begon mezelf al gerust te stellen met de gedachte dat als we dan toch een vlucht moesten missen het beter deze laatste kon zijn. Geen lange vlucht, dus niet zo kostbaar en de lijn van Auckland naar Nelson gaat meerder keren per dag. De tijd tikte langzaam weg en de rij slonk maar langzaam, maar eindelijk, eindelijk waren we er doorheen! We hadden nog een half uur, dus snel naar het shuttle busje dat ons van de Terminal voor international flights naar die voor de domestic flights moest brengen. Jammer, het busje was net weg en de volgende kwam over 15 minuten ... dan toch maar gaan lopen. Follow the green line ... In flink marstempo zijn we naar naar de andere terminal gelopen. Dat ging goed. We hadden nog 15 minuten voor dat de gate zou sluiten. Maar toen kwam het inchecken. Ik weet dat onze koffers voor dit kleine vliegtuig ruim onder het maximum gewicht zaten, maar onze cabin cases ruim erboven. Vijf jaar geleden mocht je je cabin case dan gewoon inchecken voor het ruim, maar tegenwoordig zijn ze niet meer zo soepel. Peets koffer lag al op de band, maar de mijne werd snel teruggehaald en er werd ons een vriendelijk verzoek gedaan even wat om te pakken. Da’s best stressen als je opnieuw de tijd ziet weg tikken. En met verhitte koppen hebben in een razend tempo de cabin cases leeggetrokken en alles in mijn grote koffer gepropt. En eindelijk, eindelijk werd ook mijn koffer ingescheckt en waren onze cabin cases op gewicht.

Vervolgens spoedden we ons naar de gate en wat bleek? Het vliegtuig dat pendelt tussen Nelson en Auckland had 50 minuten vertraging ... Uiteindelijk zaten we dus toch nog relaxed een doppio en een flat white te drinken, wachtend op de laatste vlucht.

Tot in Nelson!

P&P