Na de snorkel excursie zijn we even lekker het zoute water van ons lijf wezen spoelen in het zwembad van ons resort. Daarbij hadden we onze camera’s meegenomen om de foto’s van die dag lekker te kunnen bekijken op de ligstoel. Natuurlijk hebben we weer een lekker drankje genomen. Dit hoef je niet direct af te rekenen en kun je op je kamernummer op de rekening bij laten schrijven. Ideaal gewoon. Alleen moet je wel steeds even tekenen voor hetgeen je geconsumeerd hebt. Dit hadden we in haast gedaan, omdat het dreigde te gaan regenen en we vlug naar ons hutje wilden. Snel hadden we alle spullen bij elkaar gegrepen en zijn we naar binnen gegaan. Ik had lekker gedoucht en was aan ons reisblog aan het werken toen Peet ineens constateerde dat zijn camera niet in het huisje was. Vervolgens ontstond er verwarring. Peet riep “jij had toch alle spullen verzameld”, “ja”, reageerde ik, “alle kleine spulletjes, maar ik ging ervan uit dat jij je eigen camera mee zou nemen, zoals je altijd doet”. We concludeerden dat hij nog bij het zwembad moest liggen bij de ligstoel. Snel spoedde Peet zich naar het zwembad om zijn camera daar op te halen, maar toen hij even later terugkwam had hij geen camera bij zich. Nu kreeg ik het benauwd. “Heb je niets gevonden”, vroeg ik. “Nee”, antwoordde Peet “en de mensen die de kussens bij het zwembad hebben opgeruimd hebben ook niets gezien”. We werden nu toch een beetje ongerust en keken nog een keer rond in ons hutje. Nee hoor, geen camera. “Dan moet ‘ie dus toch bij het zwembad zijn”, zei ik. “Laten we nog een keer gaan kijken”. En dus gingen we met z’n tweeën naar het zwembad. Daar troffen we de vrolijke Australiërs die van hun laatste avondmaal aan het genieten waren. Een van de vrouwen sprak me meteen aan. “Are you looking for a camera? I think somebody took it inside”. Aha, dat was het dus, iemand had ‘m mee naar binnengekomen, maar had niet tegen de andere obers gezegd waar hij/zij de camera had neergelegd. Vol vertrouwen stapte ik naar een van de vriendelijke obers en legde uit dat iemand van het personeel de camera van Peet waarschijnlijk mee naar binnen had genomen. Er werd druk overlegd en via de walkietalkie werd zelfs de zwembadmedewerker die de kussens had opgeruimd opgetrommeld. Een hele aardige vent die ons bezwoor dat hij niets had gezien. Het hele bedienend personeel had het er nu over en ook diverse zwembad medewerkers leefden enorm mee, maar niemand had iets gezien. Zelfs de Australiërs kwamen zich ermee bemoeien en zeiden dat ze zich niet voor konden stellen dat iemand van het personeel een greep naar de camera had gedaan. Wij eigenlijk ook niet, maar de situatie werd nu toch wel penibel. Een beetje ontgoocheld gingen we weer terug naar onze hut. Toch nog maar een keer goed kijken dan. En toen ik naar binnen liep, zag ik hem ineens hangen. Daar, over de stoel onder een paar blouses. “Maar daar hang ik hem nooit”, stamelde Peet. “Ja, maar kennelijk nu wel schatje” reageerde ik. “Ga jij even snel iedereen vertellen dat we je camera gevonden hebben lieffie”. Peet is vervolgens op een drafje naar het restaurant gegaan en heeft het blijde nieuws gemeld dat de camera terecht was. De Australiërs waren helemaal opgelucht. “Good on you mate”, riep een van de mannen terwijl hij Peet een ferme klap op de schouder gaf. Maar ook het personeel was super opgelucht. Hoe je op een avond een beetje leven in de brouwerij kan brengen ...