Als je op Bali bent, dan moet er natuurlijk ook gesnorkeld worden. Van het hotel personeel hadden we vernomen dat je dit goed kan doen bij de Gili eilanden. Dus hebben we snorkel excursie geboekt naar de Gili eilanden. Er wordt dan een plek op de fast boat voor je gereserveerd en je wordt opgehaald door een gratis shuttlebus. Op het eiland regel je dan zelf het snorkelen en terug is er weer een plek op de boot met gratis shuttle vervoer naar het hotel.

Door de shuttlebus werden we naar de haven van Padangbai gereden. Daar komt je aan in een haven waar het krioelt van de mensen. Er zijn minstens 6 snelvaartdiensten, 2 gewone ferry boten en nog talloze privé bootjes die je tegen een onfatsoenlijk hoge prijs privé naar de eilanden vaart. Overal lopen mannetjes in fel gekleurde shirtjes (iedere maatschappij heeft zijn eigen kleur) te zoeken en te roepen naar de passagiers die mee moeten met hun boot. Onze boot van maatschappij Ekajaya is groot en er gaan behoorlijk wat mensen op. Ook worden er allerlei koffers aan boord gehesen en de PA van de plaatselijke DJ gaat ook mee. Want we gaan naar Gili Trawangan, de grootste van de 3 Gili eilanden en het party eiland waar de backpackers elkaar treffen. Ik zie inderdaad heel wat jonge bruin gebronsde en minimaal geklede strakke lijfjes aan boord gaan en voel me ineens erg oud en middelbaar ...

Onze fast boat is zo snel dat je niet bovenop het dak mag zitten en iedereen zit binnen. Dat is op zich heel prettig, want buiten is het weer stralend weer, maar ook moordend heet onder de tropenzon. Op het dak zou je levend verbranden. Binnen staat de airco aan. En die doet zijn werk zo goed dat Peet en ik met ijspegeltjes aan onze neus de boot weer afkwamen. Het aanmeren gaat no nonsens. Je ramt met de boot gewoon het strand op en dan wordt er een laddertje tegen het schip aan gezet waarover je naar beneden wiebelt. Ondertussen rennen een paar jongens van de maatschappij tot hun middel het water in om de koffers aan te pakken die over onze hoofden van de boot afgeladen worden.

Het is trouwens wel even schrikken als je aankomt op zo’n party eiland. De backpackers stromen in grote getale de boot af begeleid door van die fijne rampestamp muziek om alvast in de stemming te komen. We banen ons een weg door de massa en komen uit op de boulevard. Wat nog even een tegenvaller was, was dat ons in het hotel verteld was dat de laatste boot om 16.30 uur terug zou gaan, maar dit klopt niet. De boot gaat al om 15.00 uur. Omdat we een half uur te laat vertrokken zijn uit Padangbai zijn we pas om 11.00 uur op Gili Trawangan en hebben we dus maar weinig tijd om te snorkelen. We proberen ons te oriënteren en zoeken naar een duik/snorkel school. Op internet had ik een paar gevonden die goed aangeschreven stonden. Maar voordat we ook maar één stap hebben kunnen zetten, worden we al aangeklampt door een vriendelijk ogende Indonesiër. “You want snorkling sir?” “I have small boat and can make good price”. Op de kaart met foto’s die hij bij zich had liet hij zien wat we in het water allemaal tegen zouden komen. De man ziet er sympathiek uit en we besluiten met hem in zee te gaan. Peet is ondertussen heel handig in het onderhandelen geworden en weet er een goeie prijs uit te slepen. Onmiddellijk worden we meegesleept naar zijn boot en voor we het weten zitten we op een klein vissersbootje met twee alleraardigste jonge gidsen uit Lombok (dat ligt vlakbij de Gili eilanden en daar komen de meeste mensen die op de Gili eilanden werken vandaan) en zijn we op weg naar Gili Air (de kleinste en rustigste van de 3 Gili eilanden). We varen naar een plek waar veel schildpadden zitten. En waarachtig, nog voordat we stil liggen roept onze gids “let op, daar komt een schildpad naar boven”. En hups, hij is al over boord gesprongen. Gelukkig hadden Peet en ik van tevoren al onze zwemkleding aan, want gelegenheid tot omkleden is er niet echt op zo’n eiland (of je moet ergens overnachten natuurlijk). En onze gids had ons net onze snorkels omgebonden en flippers aangetrokken, dus hups sprongen we maar meteen achteraan. Op jacht naar de schildpad!

Voor mij is het mijn eerste echte snorkel ervaring. Even raak ik in paniek, want er komt water in mijn luchtpijp, maar snel legt Peet me uit ik ik het water er weer uit kan spugen en nu heb ik het door. Snel naar de schildpad. Ja hoor, daar zwemt ‘ie. En hoe lomp zo’n beest zich op het land voortbeweegt, zo sierlijk is ‘ie in het water. Wat een prachtig gezicht. En wat een ongelofelijk helder water. Wat ziet alles er dan indrukwekkend uit. Dan gebaart onze gids dat we verder gaan. Oef, dit is even oefenen hoor. Ik ben niet gewend om met flippers aan te zwemmen en zit in het begin ongelofelijk te hannesen. Onze gids glijdt sierlijk door het water alsof hij een turtle is, maar voor Peet en mij is het stevig aantrappen. Maar het duurt niet lang voordat we een tweede schildpad zien en nog een derde en ergens in de diepte ligt er nog eentje te slapen tussen twee stenen gebaart onze gids. Dan klauteren we weer in de boot, wat best een uitdaging is met de deining van de zee. We varen verder naar onze volgende duikplek tussen Gili Meno (het tweede en middelgrote eiland van de 3) en Gili Trawangan. Eerst gaan we naar een “statue”. Dat is een grote afknapper en wat ons betreft pure oplichterij. Ze hebben gewoon een aantal betonnen beelden af laten zinken naar de zeebodem en dat is dan een attractie??! En daar liggen dan tientallen toeristen te snorkelen ??! Gelukkig heeft onze gids al snel in de gaten dat dit ons niet boeit en gebaart hij dat we verder moeten zwemmen. Al gauw komen we op prachtige plekken waar nog veel koraal is en prachtig gekleurde anemonen. Omdat Peet en ik niet over onderwater camera’s beschikken zijn de plaatje gejat van internet. En de eerlijkheid gebied te zeggen dat wij het koraal niet zo kleurrijk zagen als op een van de plaatjes, maar dat komt omdat ‘ie genomen is door een duiker met een felle lamp (verklaart Peet). Maar de zeester was wèl echt zo blauw als op de foto en de schildpad zag er ook precies zo uit! Toen zat onze trip er alweer op en moesten we terug naar het strand van Gili Trawangan. De jongens hebben ontzettend hun best gedaan en dus hebben we ze een flinke fooi gegeven. Daar waren ze uiteraard erg blij mee.

We waren ruim op tijd bij het kantoortje van Ekajaya, want hoewel het snorkelen helemaal te gek was, van de rest van het party eiland hebben we snel genoeg. We hebben nog een aardig tijdje moeten wachten, want de boot was een uur te laat, maar gelukkig ging het inladen supersnel en waren we snel op weg. Weer terug in Pandangbai kwamen we opnieuw in één grote heksenketel terecht. De taxi chauffeurs stonden te dringen op de kade om toeristen op te pikken en naar hun hotel te brengen en hun methoden waren soms behoorlijk agressief. Een jonge jongen klampte zich aan Peet vast en riep dat hij een special price had, maar wij hadden een kaartje voor een gratis shuttlebus, dus we waren niet geïnteresseerd. Toch bleef de jongen volhouden. “Shuttlebus? To Candidasa no shuttlebus, but I can make special price”. Hij begon met een prijs van 300.000 IDR. Tja daar trapten we natuurlijk niet in. Wij hadden immers een gratis shuttlebus. Hoe dichter we bij de parkeerplaats kwamen, hoe meer de prijs zakte, totaan 150.000 IDR. Peet bleef herhalen dat we een gratis shuttlebus hadden en niet geïnteresseerd waren. Het was werkelijk ongelofelijk, die jongen bleef maar volhouden en liet zich niet wegsturen. Toen we eindelijk op het parkeerterrein kwamen werden we gered door een grote gezaghebbende man, die de jongen wegstuurde en ons naar de parkeerplaats van de shuttlebus leidde. Daar vroeg hij ons waar we naartoe moesten, waarop wij antwoordden “naar Nirwana Resort”. “Oh, Candidasa, no shuttlebus to Candidasa. It takes long time”. “Hoe lang dan”, vroegen wij. “Don’t know, maybe 10 minutes, maybe half hour”. “But if you want to leave now, I can take care of taxi for you for special price”. Zucht ... het was totaal hectisch daar, we waren moe en voelden ons vies en plakkerig van het zoute zeewater. Dus ... toen we een rit aangeboden kregen voor 100.000 IDR (€ 5,90) hebben het toch maar gedaan. Een gratis shuttlebus is dus uiteindelijk toch weer geen gratis shuttlebus ...

Toch hebben we een heerlijke dag gehad, zijn we nog even wezen zwemmen in het zwembad van het hotel om het zout er met lekker chloorwater vanaf te spoelen en hebben we later op de avond weer heerlijk gegeten. Opnieuw op ons vertrouwde buitenterras met het geruis van de zee op de achtergrond.