De vorige avond hebben we nog lekker in het donker in het zwembad gedobberd. Helemaal alleen met z’n tweetjes, super romantisch. Het viel ons op dat het bijna volle maan was. Ieder huis op Bali en dus ook ons hotel, heeft een offerplaats. En het was ons overdag al opgevallen dat er bij de offerplaats van het hotel een nieuw parasolletje geplaatst was. Daar hadden we verder geen acht op geslagen. Nu zagen we vanuit het zwembad een hotelmedewerker een ladder opklimmen (in het stikkedonker), een touw om zijn voeten binnen en hop, hop, hop, zo de palmboom inklimmen totdat hij bij de kokosnoten kwam. We vroegen ons af waarom iemand in Godsnaam in het stikkedonker in een palmboom klimt om daar wat kleine kokosnoten uit te hallen en wat palmbladeren. Waarschijnlijk bladeren die anders in het zwembad zouden vallen? Wij blijken duidelijk Bali beginners te zijn ...

Twee dagen ervoor waren we op boodschappen excursie naar Candidasa. Daar had ik een jurkje gekocht. Op bijna agressieve wijze werd ik door een zeer enthousiaste verkoopster het winkeltje ingetrokken en had ik bij wijze van spreken al een jurk gekocht. De jurk heb ik gevonden en Peet heeft zijn afding talent laten spreken. Zeven euri voor een strandjurkje is toch een mooie prijs! Maar daarna wilde de vrouw ons ook nog sarongs verkopen ... natuurlijk. Ze sprak 3 woorden Engels en riep steeds “in two days BIG ceremony, you need sarong”. En vervolgens knoopte ze Peet een sarong om terwijl ze steeds riep “little try, little try”. Ook ik had een sarong om voor ik het in de gaten had. Maar we wilden helemaal geen sarong kopen en dus wimpelden we haar zo beleefd mogelijk af.

Nu zitten we aan het ontbijt en gaan vandaag onze eerste echte dagexcursie doen naar Ubud. En terwijl we zitten te ontbijten zien we allemaal mensen van het hotel de offerplaats helemaal mooi aankleden en opdienen met schalen van palmbladeren met daarin allerlei offerdingetjes. Ook onze ober ziet er prachtig gekleed uit. Peet maakt hem een compliment en hij straalt. “Today is BIG ceremony”, leg hij uit. “Because today is full moon on Bali”. Nu valt alles op z’n plek. We zien in van bananenbladeren gevouwen mandjes de kleine kokosnootjes die ook geofferd worden. De palmbladen worden gebruikt als versiering. Daarom was de hotelmedewerker dus de vorige avond in het holst van de nacht in een palmboom geklommen. Ook hoorden we dat je aan het hotel kon vragen of je de ceremonie bij mocht wonen, maar dan moest je wel een sarong dragen. Hadden we nou maar naar de verkoopster geluisterd van twee dagen geleden ... Plots vroegen we ons ook af of onze chauffeur niet deel had willen nemen aan de volle maan ceremonie. Als we geweten hadden dat vandaag de viering van de volle maan geweest was, dan waren we een dag later op pad gegaan.

De chauffeur stond keurig op het afgesproken tijdstip op ons te wachten. Zijn auto was prachtig versierd en binnen in de auto op het dashboard stond ook een schaaltje met allerlei offerdingetjes. We vroegen of zijn familie ook naar de ceremonie ging. Hij zei dat alleen zijn vrouw naar de tempel ging, omdat hij moest werken. Maar ja, als er geen toeristen zouden zij, dan verdient hij geen geld, dus het was geen probleem. We stappen in de auto en in een ooghoek zie ik nog net dat de twee Britse stellen (die we iedere dag in het zwembad tegenkomen) gekleed in sarong (zowel de mannen als de vrouwen), opgehaald worden door het hotel personeel om deel te nemen aan de volle maan ceremonie van het hotel. Duidelijk géén beginners op Bali ...

We waren net zo’n 10 minuutjes op weg toen Peet zich plots realiseerde dat hij zijn camera vergeten was mee te nemen. Oef ... even diep ademhalen en dan toch maar heel beleefd aan de chauffeur vragen of hij nog even terug wilde naar ons hotel. Natuurlijk wilde hij terugrijden. “Camera is very important for making memory of Bali”. Peet verontschuldigt zich, maar de chauffeur is al gekeerd. Zo’n 15 minuten later rijden we het terrein van het resort weer op. De vriendelijke mensen van het hotel die ons zojuist uitgezwaaid hadden kijken verbaasd op. “This was a very short trip”, roept Peet ze lachend toe. Dan maakt hij een gebaar van “camera vergeten”. Het hotel personeel knikt begripvol. Ondertussen is de chauffeur in lachen uitgebarsten. “Your husband is funny man, not serious”. “I like, me not serious too”. En vanaf dat moment was het ijs gebroken!

We deden Ubud II, de lange excursie naar Ubud van 7-8 uur. Eerst zijn we naar de waterval van Tegenungan Village geweest. Een zeer indrukwekkende waterval, die van grote hoogte naar beneden stort. Met een trap kun je helemaal naar beneden. En diezelfde trap moet je weer helemaal omhoog in de brandende zon (en natuurlijk), op het heetst van de dag. Het zweet gutste ons van het lijf toen we weer boven waren. Gelukkig was daar een restaurantje met een schitterend uitzicht op de waterval. Daar heb ik mijn eerste klapper melk gedronken, met een rietje zo uit de klapper (kokosnoot). Heeeeeeeerlijk!!!

Ubud wordt op Bali gezien als het culturele centrum en er is ontzettend veel kunst. In onze excursie zaten “the proces of woodcarving”, “the proces of painting” en “the proces of making sliver”. Als eerste gingen we naar een winkel waar gedemonstreerd werd hoe het oude ambachtelijke houtsnijden in zijn werk ging. Erg indrukwekkend, vooral als je bedenkt wat een monnikenwerk het is. De houtsnijwerken worden doorgaans uit 1 stuk hout gemaakt. De houtsnijder moet beschikken over: het talent, een sterke hand en een goed geheugen. Sommige houtsnijwerken zijn zo groot dat het meer dan een jaar gekost heeft om ze te maken (zie foto). We zijn diep onder de indruk en hebben leuk contact met een jonge jongen die zelf houtsnijder is, ons alles demonstreert en ons in de winkel rondleidt. We kopen twee dingen. Een is een cicac en gemaakt door hem. Hij probeert ons er nog een paar te verkopen (“a whole family”, roept hij met een grijns), maar 1 vinden we genoeg.

Dan gaan we door naar “the proces of silvermaking”. Ook hier volgt een demonstratie van hoe het zilver uit en brok tot een platte strip gemangeld wordt, hoe ze er vervolgens draden en kleine bolletjes van maken, die dan tot sieraden verwerkt worden. De winkel blijkt zeer exclusief te zijn en niet goedkoop. We vinden er een super mooie armband voor Peet. Er wordt hard onderhandeld en uiteindelijk kunnen we hem voor een mooie prijs meenemen.

De chauffeur vraag ons of we nu “the proces of painting” willen zien, maar wij willen meteen door naar Mandala Such Wenara Wana (Sacred Monkey Forest Sanctuary). De apen zijn geweldig leuk, veel leuker dan we dachten. Maar het valt nog niet mee ze te fotograferen. Toch lukt het om een paar mooie plaatjes te maken. Vooral de babies zijn zo schattig, maar blijven zo weinig stil zitten.

Na het Monkey Forest hebben we enorme trek. Job, Suzanne en Jimi zijn een paar jaar geleden ook in Ubud geweest en hebben daar heerlijk eend gegeten in een bekend restaurant: Bebek Bengil (the dirty duck). We hebben het snel gevonden. Van de buitenkant zie het er niet echt aantrekkelijk uit, maar als je naar binnen gaat, blijkt het immens groot te zijn. Het bestaat uit allemaal paviljoentjes met achteraan uitzicht op een rijstveld. We hebben er heerlijk eend gegeten. Inmiddels blijkt het veel later te zijn dan we hadden gedacht en we overleggen met onze chauffeur wat we nog kunnen doen. Er is nog een grote markt die we kunnen bezichtigen, de Elephant Cave en de beroemde rijstvelden van Tegallalang. We kiezen voor de rijstvelden en krijgen daar geen spijt van. Weliswaar super toeristisch (net als Monkey Forest), maar wederom zeer de moeite waard. We vangen nog net de laatste zonnestralen voordat de zon achter de bergen verdwijnt om een paar mooie plaatjes te schieten.

Dan keren we huiswaarts. Het is weer 1,5 uur rijden terug naar Candidasa en onderweg wordt het alweer donker. Terug bij het hotel bedanken we onze chauffeur hartelijk voor de goeie excursie en geven hem iets extra’s, omdat hij de volle maan ceremonie heeft moeten missen. Daar is hij heel blij mee. Ik vraag hem bezorgd of hij nog een klein stukje kan deelnemen aan de ceremonie (die in principe de hele dag duurt) en hij knikt me geruststellend toe. “At home” zegt hij. Dan nemen we afscheid en vragen zijn kaartje, want we zullen hem weer bellen als we weer op pad gaan.

We zijn moe en bezweet als we weer in ons hutje arriveren. En wat is er dan lekkerder dan een moonlight swim ... bij volle maan!