Woensdag hebben we een dagje genomen om lekker te acclimatiseren en even bij te komen van de toch wel lange reis uit Nieuw Zeeland (uiteindelijk is het toch 10 uur vliegen en is er weer 6 uur tijdsverschil). Maar donderdag zijn we op pad gegaan met privé chauffeur om wat meer van het eiland te zien.

Onze chauffeur is een echte Balinees en komt uit Candidasa. Wat meteen op valt is zijn linker duimnagel, die minstens 20 cm lang is. Hij spreekt gebrekkig Engels, maar weet met steekwoorden zeer goed duidelijk te maken wat hij wil of wat hij van ons wil. We hebben een “beginners trip” afgesproken (volgens de gastheer van het hotel de eerste trip die reizigers doen als ze aankomen) die een halve dag duurt. Dat lijkt ons mooi om mee te starten. Er staat een afgesproken prijs voor, dus dat kan niet misgaan.

Onze eerste stop is Tenganan Ancient Village. Een dorpje dat niet al te ver van ons vandaan ligt, het binnenland in, waar de bewoners nog leven volgens de oude regels van het animisme, van voor de opkomst van het hindoeïsme. Een lokale gids leidt ons door het dorpje en legt ons van alles uit. Hij laat ons de plek zien waar de dorpelingen samenkomen voor feesten (zoals een trouwerij), maar ook voor begrafenissen. Hij vertelt ons dat de mensen trouwen met iemand uit het dorp. Ieder stel krijgt een stuk land. Als er kinderen komen, gaat het land over naar de kinderen, maar als er geen kinderen komen, gaat het land terug naar de gemeenschap. Hij speelt ook een stukje op de gamalan voor ons en laat ons de traditionele gewaden zien die hij weeft in de bijzondere dubbel Ikat techniek. Hij vraagt ons nog of we iets willen kopen, maar dat willen we niet. Overal waar je gaat of staat worden je dingen aangeboden (ofwel opgedrongen), dus ons standaard antwoord is tegenwoordig “no, thank you very much”. Pas later besef ik hoe zeldzaam en uniek de dubbel Ikat techniek is en dat kleden die met deze techniek gemaakt zijn alleen in Tenganan te koop zijn en nog op 2 andere plekken in de wereld gemaakt worden. Hebben we hier een unieke kans laten liggen? Verder laat onze gids ons de plek zien waar jaarlijks gevechten plaatsvinden tussen de jonge mannen, die elkaar tot bloedens toe slaan met pandanus palmbladeren waar gemene haakjes aan zitten. Dit wordt gezien als een offer. En ja, natuurlijk doet dat pijn, lacht onze gids. Ook zien we nog twee manden met geverfde hanen, voor de hanengevechten. Ai ... Na een klein uurtje zit onze rondtocht erop. Het was zeer boeiend en we waren erg onder de indruk. Maar we zijn ook blij weer in onze taxi te stappen, want zoals echte Hollanders dat doen, zijn we natuurlijk weer op het heetst van de dag op pad gegaan ...

We verwachten nu naar White Sandy Beach te gaan, maar onze chauffeur rijdt een flink stuk landinwaarts. Onderweg komen we nog 2 vulkanen tegen, waarvan ik vergeten ben hoe ze heetten. De man blijft maar rijden en rijden en op een gegeven moment informeert Peet toch maar of dit wel de goede weg richting White Sandy Beach is. “Nee, nee”, roept de man. “Daar zijn we nog lang niet, we gaan eerst naar het waterpaleis van de koning en dan naar ... en dan naar ... en dan pas naar White Sandy Beach. We schrikken een beetje. Dit is niet de afspraak en ik ben bang dat hij hier natuurlijk extra voor gaat rekenen. Maar Peet is vastbesloten, de afgesproken prijs is de afgesproken prijs en als hij ons daar extra dingen voor wil laten zien, dan moet hij dat zelf weten, maar we gaan er niet meer voor betalen. Plotseling staan we voor het waterpaleis. “Dit was de plek voor de koning om te relaxen”, legt onze chauffeur ons uit. “En later voor de kolonisten ... hahaha”. We besluiten het waterpaleis maar te gaan bezoeken nu we er toch zijn. Het blijkt Tirta Gangga te zijn en is werkelijk wonderschoon. Hoewel het zeer toeristisch is, gaat er van deze plek toch een bepaalde sereniteit en rust uit. We genieten enorm van het wandelen door de prachtig aangelegde tuinen en fotograferen er lustig op los. Dit waterpaleis ligt behoorlijk hoog in de bergen en er staat een lekker briesje, dus het is hier een stuk minder warm dan in Tenganan Village, wat zeer aangenaam is.

Uiteindelijk gaan we weer terug naar onze chauffeur. We hebben met elkaar afgesproken nu duidelijke afspraken met onze chauffeur te gaan maken. We willen naar White Sandy Beach en nergens anders heen. “Okay” zegt onze chauffeur en zet koers richting White Sandy Beach. Op een gegeven moment neem hij plotseling een afslag die steil om hoog gaat. “This is the new route”, roept onze chauffeur. Als ik het verkeersbord met daarop aangegeven “Virgin Beach” (zoals ze het hier noemen) niet met eigen ogen had gezien, had ik gedacht dat de chauffeur wéér met ons aan de haal ging. Het weggetje bestaat uit slecht 1 smalle asfalt baan en gaat werkelijk loodrecht omhoog. Ik dacht dat we op Madeira al wat meegemaakt hadden, maar dit slaat werkelijk alles. Gelukkig is onze chauffeur goed met dit weggetje bekend en langzaam slingeren we naar boven. Bovenop de pas staat er ineens een klein hokje met 4 mannen die zich ontzettend zitten te vervelen. We moeten stoppen en tol betalen! Nou zeg, dit lijkt echt Rusland wel. Gelukkig zijn de prijzen goed te overzien: we moeten 20.000 IDR betalen, wat € 1,20 is, maar toch. Op het hoogste punt krijgen we even onze photo opportunity. Wat is het hier ongelofelijk mooi zeg, maar wat hoog ook nog! Dan gaan we even steil naar beneden als dat we naar boven gingen. Hemeltje lief, wat ben ik blij dat we een behendige chauffeur hebben. Uiteindelijk komen we in een piepkleine baai, waar inderdaad een klein stukje geel zandstrand is. Niet zo geel als bij ons, maar ook zeker niet vulkanisch zwart. Voor Bali is dit echt wel uniek. Wat zeker zo leuk is, is dat je hier allemaal leuke eettentjes aan het strand hebt. Job, Suzanne en Jimi zijn hier een paar jaar geleden geweest in de Sea Breeze en hebben daar toen heerlijk gegeten. Dát is onze missie. Al snel hebben we het tentje gevonden. En, het klopt als een bus hoor. Ook wij hebben hier ongelofelijk lekkere saté gegeten. Dank voor de tip Job, Suzanne en Jimi!

Het loopt tegen het einde van de middag en we willen naar huis. Onze taxichauffeur levert ons weer keurig netjes af bij ons Nirwana Resort. In de tijd dat hij ons terug brengt ontdekken we het excursie boek met prijslijst dat aan de achterkant van de bestuurdersstoel in een hoes gestoken zit. Dit is exact hetzelfde excursie boek als we bij ons resort gezien hebben, met exact dezelfde prijzen. We informeren ernaar bij de chauffeur. “Ja, dat klopt, zegt hij. “Het zijn standaard excursies met standaard prijzen”. Bij het hotel vraagt hij keurig exact de prijs die in de excursie map staat. Het blijkt dus bij nader inzien een zeer betrouwbare chauffeur geweest te zijn en kennelijk hoorden die extra uitstapjes gewoon bij deze trip. Hadden we die over het hoofd gezien? We weten het niet, maar geven onze chauffeur toch wat extra’s, omdat we uiteindelijk heel tevreden zijn over hem en spreken meteen af voor zaterdag. Dan willen we naar Ubud en gaan we een volledige dagexcursie doen, het uitstapje voor de gevorderde toerist.

‘s Avonds eten we weer in ons Nirwana resort restaurant, buiten op het terras, met uitzicht op zee. Zwaar relaxen is een kunst!