Als we op Bali uit het vliegtuig stappen stroomt de zwoele warme lucht ons tegemoet: we zijn in de Tropen! De aankomst hal op Ngurah Rai is gigantisch groot en leeg. Het tapijt is oud en een beetje muffig. Ik moet meteen aan Rusland denken. Daar heb je ook van die enorme gebouwen en hallen waar niets (meer) is en je het gevoel krijgt van vergane glorie. Helemaal aan het eind van de hal is de douane. We komen er soepeltjes doorheen. Dan door naar de pick-up hal. We zoeken naar een chauffeur met een bordje met mijn naam erop. Dat kan niet misgaan. Maar als we de pick-up hal binnenlopen zien we achter een dranghek honderden roepende chauffeurs met een bordje in de hand waar de naam van hun passagier op staat. De moed zinkt me even in de schoenen en tegelijkertijd krijg ik een lachstuip. Hoe vinden we in deze chaos in Godsnaam onze chauffeur? Vooraan beginnen maar. En dus lopen we van rechts naar links met onze koffers, speurend langs al die roepende chauffeurs, zoekend naar het bordje met mijn naam erop. En waarachtig, helemaal aan het eind van de rij, zie ik dan toch eindelijk mijn naam. “Ja, dat ben ik!”, roep ik enthousiast en ook onze chauffeur is helemaal blij. Hij heeft toch nog een uur staan wachten (wat volgens hem normaal is) en heeft ook honderden passagiers voorbij zien komen. Hij heeft een minibusje van ons resort met airco. En dat is een must hier, want door die zwoele warmte (het is hier constant zo’n 31-32 graden en buitengewoon vochtig) zweet je je een ongeluk. En wij waren natuurlijk nog Nieuw Zeelands gekleed.

Het is overigens ook absoluut aan te raden hier alles met chauffeur te doen (wat overigens ook heel gebruikelijk is hier). Want de wegen zijn overvol, vooral met snelle scootertjes. Verkeersregels zijn er in principe wel, maar gebruik is hier om even te toeteren dat je wilt inhalen en dan gewoon gas geven, anders kom je nergens. Peet kent dit en is hier op voorbereid, maar ik kijk mijn ogen uit in dit verkeersspectakel. Wat een gekkenhuis! De chauffeur geeft ons af en toe informatie: “Denpasar is erg druk”. Je meent het ... Maar ik kan je vertellen: het is overal op de grote wegen knetterdruk. Er zijn niet veel wegen op het dichtbegroeide Bali en over de paar asfaltwegen die er zijn gaat dus al het verkeer. Ik verbaas me vooral over de duizenden scootertjes die overal tussendoor schieten. Meestal dragen mensen wel een helm, maar zeker geen beschermende kleding. En kinderen dragen meestal geen helm.

Langs de weg vind je overal winkeltjes en standjes met van alles en nog wat (autobanden, supermarktjes, houtsnijwerk, een standje met eten en drinken enz.) Het houdt niet op en het lijkt daarom net of je nooit de stad uitkomt. Het is eigenlijk niet ver naar Candidasa (zo’n 130 km), maar het schiet gewoon niet op met al dat verkeer, daarom doe je er toch zo’n 1,5 uur over. Maar we zijn in goede handen. Onze chauffeur loodst ons behendig door alle verkeerschaos heen en houdt het tempo erin. Ondertussen wordt hij gebeld door het hotel. Ze informeren of hij ons al opgepikt heeft. Jazeker en we zijn er bijna. Het wordt hier vroeg donker in de Tropen, dus als er om 20.30 uur arriveren is het al stikdonker. De laatste afslag naar het resort is ook nog een verrassing. We rijden over een enorm hobbelige weg, dwars tussen de bananenbomen door naar de kust. Daar komen we aan in een waar paradijs. Het resort ziet er ‘s avonds enorm romantisch uit en bij de incheckbali (gewoon buiten onder een ruimte met alleen een dak) staat onze gastheer al op ons te wachten.

We zijn doodop en hongerig. Gelukkig is er een restaurant bij dit resort en kunnen we straks nog een hapje eten op het buitenterras met uitzicht op zee. Maar eerst de formaliteiten. We krijgen een welkomstdrankje en op een plankje twee witte rolletjes. Ik ben helemaal blij en vind dit zo attent, want ik heb zo’n dorst en trek. Peet en de gastheer zijn al bezig met de formaliteiten. Hongerig vraag ik of ik ook een stukje mag van het heerlijke witte rijstrolletje. Peet kijkt me een beetje vreemd aan en lijkt mijn vraag niet helemaal te snappen. “Deze is helemaal voor jou hoor”, zegt hij nog aarzelend. Resoluut pak ik het rolletje op en breng het naar mijn mond, tot ontzetting van de gastheer en van Peet. “Nee, nee roepen ze allebei tegelijk”, maar het is al te laat. Ik neem een flinke hap van ... het vochtig handdoekje ... “Ooohh”, roep ik geschrokken, dit kun je helemaal niet eten. “In NL noemen we dit een handdoekje”, zegt Peet droog, zich toch enigszins generend voor deze charmante actie van zijn vrouw. De jonge gastheer probeert zich in de plooi te houden, maar kan het niet laten om nog even te zeggen “in Indonesia we call it a towel too”. Daarna proesten we het alledrie uit van het lachen. De gastheer hervat zich en zegt nog beleefd “I understand, you are very tired and hungry”.

Ons eigen kleine Bali huis is alles was we ervan gehoopt hadden. Een knus klein hutje met airco!!! Een heerlijk kingsize bed met klamboe, waardoor het net een hemelbed lijkt en een heerlijk grote badkamer. Allemaal niet meer zo nieuw, maar dat geeft niet en is ook typisch Indonesisch volgens Peet. Bij het uitpakken van de koffers ontdekken we nog een kleine tegenslag. Kennelijk is Peet z’n koffer in Brisbane tijdens de storm van het karretje afgerold, want er de koffer is beschadigd en bijna al zijn kleren in de koffer zijn drijfnat geworden. Snel zetten we een droog actie op touw en in no time hangen overal in ons hutje natte spullen van Peet. We besloten ons er maar niet al te druk over te maken en zijn lekker gaan eten.

Die avond genieten we een heerlijke maaltijd op het terras van het restaurant met uitzicht op zee. Het was een zalige zwoele avond en van zee kwam een heerlijke bries. And last but not least: we hebben overheerlijk Indonesisch gegeten! Het laatste deel van onze reis kon niet mooier beginnen!