Als we wakker worden in Wellington is het weer helemaal opgeklaard. Het is half bewolkt met een stralend zonnetje. Perfect weer om te fotograferen! Peet realiseert zich ineens dat we binnen 48 uur vertrekken naar Bali en wil vast inchecken op de vlucht. Maar het lukt niet. Hij wordt hoe langer hoe chagrijniger en menig GVD vliegt door de kamer. Dan kijkt hij op de ticket en ontdekt dat we niet maandag, maar dinsdag naar Bali vliegen ... We snappen er niets van. Hoe kan dat nou? Snel checken we onze boeking van het resort waar we verblijven op Bali en waarachtig, die staat geboekt vanaf 27 maart, vanaf dinsdag dus. Ineens begint me iets te dagen. Het lukte vorig jaar niet om een goeie vlucht op maandag te boeken en toen zijn we maar naar dinsdag uitgeweken. Maar dat betekende ook dat we nu een hotelovernachting in Wellington tekort kwamen! Maar toen kregen we een inval. Het vliegveld ligt een half uur rijden buiten Wellington, dus uiteindelijk leek het zo gek nog niet om de laatste nacht in het Airport motel door te brengen. Gelukkig lukte het nog om een kamer te boeken, met ocean view en spa (bubbelbad) nota bene!

‘s Middags bezoeken we het beroemde Te Papa museum over de geschiedenis van Nieuw Zeeland, haar flora en fauna. Vijf jaar geleden ben ik hier ook geweest en het aanbod van kennis is zo overweldigend groot, dat ik opnieuw slechts delen van het museum gezien heb. Een van de dingen die enorme indruk op me maakt is de reuze inktvis die ooit gevangen is en hier tentoon gesteld is. Iedereen kent wel de zeemansverhalen waarbij schepen verzwolgen werden door enorme inktvissen. Vroeger waren de schepen natuurlijk een stuk kleiner dan tegenwoordig, dus ik kan me er nu wel iets bij voorstellen. Wat een indrukwekkend beest, maar liefst 4,2 meter lang! Die wil je op zee liever niet tegenkomen.

Aan het eind van de middag beginnen we trek te krijgen en omdat we tenslotte in de haven van Wellington zijn, gaan we naar een vis restaurant. Daar hebben we overheerlijke vis gegeten en een lekker glaasje wijn gedronken en nog een toetje genomen en nog een cognacje ... De tweede kennismaking met Wellington verloopt uitstekend!

Door een attente jongeman bij de receptie van het hotel zijn we overdags gewezen op een short cut naar de boulevard, beneden in de stad. Dat bleek buitengewoon nuttig. Wellington is namelijk bepaald niet vlak en de vorige avond toen Peet en ik lekker buiten de deur hadden gegeten en met een glaasje op weer twee wegen steil naar boven moesten klimmen naar het hotel, viel dat bepaald niet mee. Hijgend en badend in het zweet bereikten we ons Gilmer Appartment Hotel. De tweede avond verliep een stuk relaxter, toen we bij de garage van het tegenover ons liggende hotel DE LIFT naar boven konden nemen en keurig voor ons Appartment Hotel uitkwamen, zonder hijgen en puffen! Wat een uitvinding, zo’n lift naar de boulevard!!!