Afscheid nemen is altijd zwaar klote. Vooral als het van familie is waarvan je niet weet wanneer je ze weer ziet. Waarschijnlijk komen de Cornishes volgend jaar naar NL als mijn moeder 85 wordt. Maar ook dat duurt nog lang. We zijn bijtijds opgestaan en met de hele club in twee auto’s op weg naar Hira Pumpstation gegaan. Van daaruit nemen Peet en ik de bus naar Picton en vervolgens de boot naar Wellington. We zijn mooi op tijd en de bus is aan de late kant. De laatste minuten zijn slopend. Allemaal hopen we dat de bus maar snel komt en dat het afscheid nemen voorbij is, aan de andere kant wil je dat de bus nooit komt ... Maar dan komt ‘ie toch en het onvermijdelijke moment is daar om afscheid te nemen. Het moet snel, want de bus stopt alleen om ons op te pikken en dat is maar goed ook. We willen nog even zwaaien als we in de bus een plaats zoeken, maar Inge & the family zijn al naar de auto gesprint, want op het moment dat Peet en ik de bus in waren gestapt barst er een enorme regenbui los. En zo vertrekken we richting Picton. Ik heb het er best moeilijk mee en ben de eerste tijd niet aanspreekbaar. Gelukkig duurt de rit naar Picton 2 uur en tegen de tijd dat we in de haven arriveren ben ik weer een beetje bijgetrokken. Het is somber weer en af en toe regent het heel hard, maar het waait niet hard, zodat we een heerlijk rustige overtocht hebben. Phil heeft ons verteld dat het mogelijk is om onderweg walvissen te zien. Die hebben we niet gezien, maar plotseling klonk over de intercom van het schip dat er dolfijnen te zien waar aan de stuurboord kant. En dat was weer een groot feest. Een enorme groep kwam langs de achterkant van het schip voorbij zwemmen richting open zee, juist toen Peet en ik op het Panorama dek zaten. Dus wij zaten op de 1e rij voor de dolfijnen show!

Aangekomen in Wellington hadden we snel een taxi te pakken die ons naar het Gilmer Appartement Hotel bracht. We hadden een after hours check in, waar Peet instructies voor gekregen had. Gelukkig klopte de code van de kluis die hij moest intoetsen en binnen no time stonden we binnen in ons super de luxe appartementje. Maar liefst 25 m2 met kitchenette, uitstekende en schone douche, een was/droog combinatie en twee waanzinnige bedden en ... kingsize!!!

‘s Avonds trekken we de stad in op zoek naar een leuk restaurantje. En dat hebben we gevonden: WBC. Een piepklein restaurantje in een oud bedrijven pand, boven (dit keer geen lift zoals in Christchurch, maar zelf een trap oplopen) en hip / industrieel ingericht. Super druk, we konden er nog net terecht en niet normaal lekker eten. Uit eten gaan in NZ is niet goedkoop, maar deze avond was het z’n geld dubbel en dwars waard. Onze eerste kennismaking met Wellington is zéér positief!