Vrijdag was onze laatste dag met de Cornish family. Aanvankelijk was het de bedoeling dat we met z’n allen naar Wellington zouden gaan, maar vader en dochter Cornish waren flink ziek geworden toen wij met de campervan op pad waren. Gelukkig waren ze alweer aan de beterende hand, maar nog niet fit genoeg voor een trip naar Wellington. Daarom is er voor vrijdag een extra auto geregeld, zodat we met de hele mieterse bende een dagje naar de stad konden.

We zijn eerst naar het Historisch Museum gegaan. Puck was hier al eerder geweest en kon niet wachten om ons opnieuw van alles te vertellen en laten zien. Een klein knus museum met veel wetenswaardigheden over de geschiedenis van Nelson en zijn bevolking. Maar wat voor Peet en mij een extra bonus was, was de tijdelijke tentoonstelling van de 50 mooiste foto’s ooit gemaakt door National Geographic fotografen. Peet en ik keken onze ogen uit. Zeer boeiend hoe de ene fotograaf wel 12 jaar gedaan had over het maken van die ene topfoto, wat steeds niet lukte. En op een goeie dag heeft hij ineens een lucky shot: een blind en puur op de gok genomen foto die achteraf briljant blijkt te zijn.

Daarna hebben we lekker geluncht in het favoriete restaurant van de Cornishes: Lambretta’s. Een café dat compleet in jaren 50 stijl is ingericht en waar je heerlijke broodjes en koffie kunt krijgen. Maar de kinderen vinden het vooral leuk vanwege de geweldige speelhoek! Ook hebben we natuurlijk nog wat soevenirs gekocht en zijn toen weer op huis aangegaan.

Terug richting de auto komen we langs de kathedraal van Nelson. Kathedraal?!? Ik was niet bepaald onder de indruk. Ten eerste had ‘ie de afmetingen niet, ten tweede waren de stenen die ze gebruikt hadden lelijk grijs wat een enorm sombere uitstraling gaf en ten derde was ‘ie natuurlijk ook niet bepaald eeuwenoud. Binnen liet Inge me een foto zien van wat men inderdertijd voor ogen had om te bouwen. Ah, toen snapte ik het. Maar ze hadden het geld niet bij elkaar gekregen ...

Onderweg naar huis doen we nog even een ander favoriet café aan van de Cornishes (ja Nelson barst van de leuke cafeetjes), waar ik kennis maak met Ginger Beer. Jee dat is lekker zeg en je wordt er niet eens dronken van! Voor de kinderen is het inmiddels een lange dag geweest en Inge besluit ze vast mee naar huis te nemen. Dat geeft mijn zwager Phil de gelegenheid om nog 1 kleine trip te doen. Hij baalt ervan dat hij ons niets heeft kunnen laten zien doordat hij geveld was door griep, maar nu neem hij ons op de valreep nog even mee naar de Nelson North Country Club. Wij zijn geen members, dus moeten we ons keurig registreren voor een tijdelijk bezoek en het kaartje bij ons houden. Op verzoek moeten we dit tonen aan de beheerder. We komen in een soort houten clubhuis (dat klinkt vast heel oneerbiedig, maar zo zag het er gewoon uit), met een paar tafels en stoelen en achterin een paar hangtafels voor de “beer and bullshit” area. De kannen bier worden goed vol geschonken en men heeft dikke pret met elkaar, maar het blijft leuk. Dit zijn “good people”, zoals mijn zwager Phil zegt. We moeten erg lachen om alle sterke verhalen en de geweldig droge humor waarmee ze verteld worden. We hebben het best gezellig met de locals, maar uiteindelijk wordt het toch tijd om op huis aan te gaan.

Thuis bij de Cornishes eten we gezellig met z’n allen en daarna gaan de kinderen op bed. Peet en ik pakken vast onze koffers, want morgen moeten we bijtijds op, terwijl Inge de kinderen op bed legt. Daarna zitten we weer gezellig te borrelen tot middernacht.