Ik ben nog helemaal vergeten met welke commotie de dag gisteren begon! In het anders zo vredige en rustige Cable Bay was grote opschudding. Er stonden ineens twee kleine stierkalfjes in de tuin bij de Cornish Family. “Sinds wanneer hebben jullie ook koeien?”, informeerde ik nog bij Inge. “Oh jee”, riep Inge, “die zijn ontsnapt en het estuarium overgestoken”. De baai waar de Cornish family aan woont en schiereiland Peppin Island, wordt gescheiden door een wad met getijdewerking. In 6 uur loopt het wad vol en de de volgende 6 uur loopt het wad weer leeg en kun je er overheen lopen. Dit is de periode in NZ dat de kalven van hun moeders gescheiden worden en dat geeft een hoop stress. In NZ blijven de kalfjes het eerste jaar bij hun moeder, maar dan worden ze van elkaar gescheiden en gaan de kalfjes naar een andere wei waar ze nog 2 jaar lekker mogen grazen totdat ze hun onvermijdelijke lot tegemoet gaan. Maar het scheiden levert bij de moeders veel stress op en ze blijven vaak 3 dagen en nachten loeien om hun verloren kalfjes. En hoewel ik gek ben op vlees, is dit geloei best wel naar om naar te luisteren. Vermoedelijk voorvoelden de jonge stierkalfjes wat hun te wachten stond, want toen het tij laag was namen ze de benen en zijn ze ontsnapt over het wad. Nu is de kant van de baai vaak flink begroeit en kan je er helemaal niet aan land komen. Huize Cornish is de eerste plek waar dat lukt. Ze hebben er al eens eerder bezoek gehad van een volwassen stier! Inge had meteen een vermoeden van wie de kalfjes waren en een telefoontje naar de eigenaar was snel gepleegd. Maar de kalfjes wilden hun lot niet afwachten en zochten hun toevlucht weer op het wad. Inge en Peet zagen geen andere mogelijkheid om er achteraan te gaan met peddels om ze weer richting land te drijven. Dat was nog een hele klus. Het hele avontuur was uiteindelijk ook voor de kalfjes wat veel van het goeie en uiteindelijk legden ze zich bij hun lot neer en lieten zich vangen. Met vereende krachten hebben we ze het land en de weg opgedreven, zodat de eigenaar ze weer mee terug kon nemen naar haar landgoed. Inge en Peet voelden zich zeer voldaan na deze reddingsactie. Alles was weer onder controle.

Aan het eind van de middag, toen we vanaf de laatste steile heuvel naar beneden liepen naar Cable Bay zagen we bij de boer hoe de kalfjes van de koeien gescheiden werden, onder luid geloei van de moeder koeien. Over de weg liepen we langs een trailer waarin de eerste angstige en nerveuze kalfjes stonden te wachten op hun transport. Niet wetend wat hen te wachten stond en luisterend naar hun moeders die compleet overstuur achterbleven in de wei. Peet en ik keken mekaar even aan ... hadden we goed gedaan aan de reddingsactie van vanochtend? Maar ja, als we ze aan hun lot overgelaten hadden op het wad, hadden ze het niet overleefd ...

(Dit hele gebeuren was zo ongelofelijk spannend voor iedereen dat er van de schrik geen foto’s van zijn gemaakt.)