Vandaag zou het weer een stralende dag worden, maar de weersvoorspellingen voor de komende 2 dagen is regen, regen en nog eens regen. Hoewel we dus net terug waren van onze 2 weekse trip leek dit HET moment om de Cable Bay Walkway te gaan doen. Een “easy walk” van de Glenduan over de heuvels en door het bos naar terug naar Cable Bay. Volgens de kaart: 8 km en ongeveer 3 uur lopen. Puck (8 jaar) wilde met alle geweld mee en was vol zelfvertrouwen dat hij het ging redden, want hij had de wandeling al 2 x eerder gelopen. Dat kwam mooi uit, dan hadden we meteen een gids.

De rugzakken werden gepakt met water, broodjes en chocola, zodat we de tocht goed zouden doorstaan en toen hups de auto in. Inge en Tieske hebben ons gedropt bij Glenduan (net aan de andere kant van de heuvel waar zij wonen) en ons uitgezwaaid. We wisten dat het meteen in het begin al flink stijgen was. Nou, daar was niets aan gelogen. Als zware diesels kropen Peet en ik in langzaam maar zekere pas omhoog. Terwijl Puck een en al energie was. Kijk hier, wat mooi, een rivier. En kijk hier, ik herken dit en oh, dit is een bijzondere boom. Peet en ik probeerden zo enthousiast mogelijk mee te leven, maar waren vooral gefocust op het rustig blijven stijgen in eigen tempo. Puck houdt de moed erin door continu te roepen dat zijn instinct hem vertelt dat de top niet ver meer is. Als hij mijn knalrode gezicht van de inspanning ziet roept hij bezorgd: “gaat het nog wel tante Pat?” Kleine snotaap ...

We lassen nog ergens een pauze in om een een slok water te nemen en een chocolade shot, het tovermiddel dat Puck op de been houdt als hij toch ineens een energiedipje krijgt, omdat hij de tocht feitelijk dubbel loopt (rent dan weer naar voren, dan weer naar achteren, springt over de beek heen en terug etc.), maar dan bereiken we toch eindelijk de top. En het uitzicht is zoals Puck ons beloofd heeft: echt waanzinnig. Vanaf de heuveltop kun je helemaal tot Nelson kijken (zo’n 20 km verderop), de haven en de baai. Alle drie maken we enthousiast foto’s. Ook Puck, die voor zijn verjaardag van Peet en mijn oude digitale Nikon snapshot camera heeft gekregen. Ik ben stomverbaasd hoe snel hij door heeft hoe de camera werkt en zelfs opties ontdekt die ik nooit ontdekt heb in de tijd dat ik met het apparaat fotografeerde. Die jeugd van tegenwoordig toch ...

Na een beetje bijgekomen te zijn van de steile klim naar top van de heuvels en genoten te hebben van het werkelijk fenomenale uitzicht bij het opnieuw stralende weer, vervolgen we onze weg. We moeten nu een stuk door het bos, een dennenbos. Dennenbomen behoren niet tot de oospronkelijk vegetatie van Nieuw Zeeland en zijn ooit geïntroduceerd. En zoals alles dat ooit in NZ geïntroduceerd is (fauna en flora) doen ook dennenbomen het belachelijk goed. Zo goed dat ze de oorspronkelijke vegetatie verdringen. Daarom zijn de Kiwi’s niet zo kien op dennenbomen en zijn het vooral dennenbossen die gebruikt worden als productiebos. Puck besteedt om deze reden niet veel aandacht aan dit eerste bos. Maar dan komen we opnieuw door een bos, een native forest. En nu bartst het kleine ventje los. Hij weet erg veel over bomen, vegetatie, vogels dieren, dierenvallen en waarom die gezet moeten worden (omdat de wezels en fretten anders alle native trees en birds oppeuzelen). Wij vinden het een beetje zielig, maar Puck is heel nuchter: het is nodig voor het natuurbehoud. Het beschermde native forrest is erg indrukwekkend en dankzij onze junior natuurgids leren we een hoop.

Dan verlaten we ook het bos en zijn we in de omgeving van Cable Bay aangekomen. Maar we zijn er nog niet. Voor ons verrijzen twee flinke heuvels. Peet en ik moeten even diep ademen halen ... Moeten we weer helemaal omhoog en dan weer naar beneden en dan weer omhoog om daarna weer naar beneden te gaan??? Maar Puck is al vertrokken, helemaal opgetogen: “het is nu niet ver meer”. “Mijn intuïtie zegt me dat we al bijna bij het einde zijn”. En dus dieselen wij er maar achteraan. Het is inmiddels 16.00 uur en er schijnt een flink zonnetje. De heuvels zijn behoorlijk stijl en mijn gezicht loopt inmiddels paars aan, maar Peet en ik zetten door. Puck staat allang op de top van het overweldigende uitzicht te genieten. Opgetogen prikt hij zijn wandelstok in de grond: het hoogste punt is bereikt!

We genieten van het uitzicht en schieten nog een paar mooie plaatjes voordat we aan de afdaling beginnen. Wat is die heuvel allemachtig stijl. Ineens besef ik weer dat dalen soms nog veel lastiger is dan stijgen. Als 2x eerder heb ik deze heuvel beklommen en weer afgedaald, maar ik had compleet verdrongen hoe pittig hij is. Met wat GVD’s, gezucht en gesteun komen we uiteindelijk toch beneden. Als we bijna beneden zijn komen een vrolijke Inge en Tieske ons al tegemoet. Dat is een verrassing! Peet en ik zijn compleet oververhit en terwijl Puck al op zijn moeder aan het inpraten is om straks nog even op de trampoline te mogen springen (!), besluiten Peet en ik onze vermoeide lijven af te laten koelen in zee. Inge, Tieske en Puck gaan vast naar huis, maar Peet en ik duiken de zee in. Wat was dat heerlijk. Van zo’n frisse duik knap je gelukkig weer helemaal op. En als Puck allang weer met andere dingen bezig is (wat een onvermoeibaar ventje ...) komen Peet en ik ook eindelijk weer aan bij huize Cornish: doodmoe, maar zeer voldaan!