Enigszins zenuwachtig zijn we opgestaan en hebben meteen de website van Kaikoura Whale Watch gecheckt. De vroege tochten gingen in ieder geval, maar die van 10.30 en 11.00 uur (de onze!) waren nog steeds “pending”. We besloten maar meteen naar de Whale Watch te gaan.

Daar aangekomen zagen we dat de 10.30 inmiddels zou varen, maar dat de 11.00 uur nog steeds pending was. We hebben nog geprobeerd om mee te komen op de 10.30, maar die zat natuurlijk helemaal vol. Er zat dus niets anders op dan maar af te wachten. Nou, dat waren 30 lange minuten kunnen we jullie vertellen. Maar eindelijk kwam daar dan het verlossende woord: de 11.00 uur was sailing! Wel met een strong warning for seasickness, maar dat mocht de pret niet deren. We waren gewapend met antikots pilletjes!

En dat was maar goed ook. Er waren golven tot 1 a 1,5 meter hoog en dan stuitert zo’n bootje behoorlijk op en neer! Ondanks de antikots pil voelde ik me niet zo heel groovy en heb ik een paar keer tegen Peet gezegd dat dit echt de allerlaatste keer was dat ik ging whale watchen. Ik was niet de enige die me niet zo groovy voelde. Links en recht om me heen werden er behoorlijk wat zakjes gevuld. Ja, vertelde de crew beleefd, het was wel wat wiebeliger dan normaal, maar ja we zaten dan ook wel op de Pacific he. M.a.w. niet aanstellen mevrouw! Het nam behoorlijk wat tijd in beslag om de eerste sperm whale op te sporen. Maar na een klein uur varen hadden we hem eindelijk gevonden en kwam hij keurig netjes naar boven om adem te halen. Het was een enorme belevenis en Peet werd er zelfs een beetje emotioneel van. Die beesten zijn zo enorm groot, dat is gewoon zo indrukwekkend. En dan, op een gegeven moment, gaan ze weer duiken om opnieuw te kunnen foerageren. Gelukkig beweegt zo’n beest behoorlijk traag en lukte het om de kenmerkende staartvin goed vast te leggen! Door naar nummer 2.

Maar nummer 2 liet zich helaas niet zien en bleef lekker op de bodem van de zee. Helaas zat toen onze tijd erop en moesten we terug naar de haven. Plotseling werd de boot weer stilgelegd. Wat bleek? Onderweg kwamen we onverwacht een school dolfijnen tegen. Dat was een groot feest. De dolfijnen hadden er zin in en sprongen meters hoog uit het water voor de lol. Eentje was wel een hele erge uitslover, want die kwam speciaal, vlakbij de boot een paar mooie zijwaardse salto’s vertonen, zodat Peet hem goed heeft kunnen vastleggen op de camera. Iedereen was helemaal blij, ook de mensen die ontzettend zeeziek waren geweest. Wat een leuk besluit van onze heftige tocht!

De rest van de middag hebben Peet en ik het rustig aangedaan, omdat onze magen toch lichtelijk van slag waren. We hebben heerlijk zitten dobberen in de hot tub van het park met uitzicht op de prachtige bergen in de omgeving. Wat hebben we toch weer een mooie ervaring opgedaan en wat hebben we een mooie foto’s kunnen maken!

Morgen gaan we weer terug naar Cable Bay, naar Inge & the family. Nu zullen we ook eindelijk mijn zwager Phil kunnen begroeten. Die hebben we nog helemaal niet gezien, omdat hij op een schip aan het werk was. Hij werkt als stuurman op van die enorme oceaan tankers op de oceaan. Als ruw weer mee maakt, gaan de golven vast hoger dan 2 meter, bedenk ik me ineens. Ik moet er niet aan denken ... een kantoorbaan is zo gek nog niet!