Zo mooi als de avond was geweest op Homestead, zo koud en onbehagelijk was de ochtend. Het was zwaar bewolkt en er stond een stevige wind. We besloten opnieuw snel in te pakken en onderweg wel ergens te ontbijten. Rijdend over de gravel weg kwamen we toch weer een paar verbijsterend mooie vergezichten tegen met hele bijzondere wolken. Toch nog maar even een paar fotomomentjes in gelast. Daarna snel door naar onze volgende bestemming: Ranfurly. Daar zouden we ontbijten en nog proberen een hostel te boeken in Christchurch. Ik had daartoe een poging gedaan bij ons vorige Wifi adres, maar had inmiddels bericht gekregen dat onze reservering niet door kon gaan. Morgen moeten we echter ons geliefde campertje weer inleveren en het is dus wel essentieel dat we vrijdag onderdak hebben . Gelukkig dat Peet een NZ kaartje heeft gekocht van SPARK (de telefoonmaatschappij met de grootste dekking van het land), zodat we bij een gratis Wifi Hotspot in Ranfurly toch nog snel even een nieuw hostel konden boeken.

Het ontbijt was nog even zoeken. Uiteindelijk kwamen we in een zeer authentiek hotel terecht (uit de vorige eeuw leek het wel), met een lekker ontbijtje, maar vreselijke vieze koffie. Die hebben we toen van lieverlee nog maar in een ander koffie tentje gehaald. Vervolgens hebben we nog wat boodschapjes gedaan en getankt en toen zijn we weer op pad gegaan. De vorige avond hadden we onze Tui buren horen vertellen over Danseys Pass. Een waanzinnig mooie autotocht daar door de bergen, over zeer smalle weggetjes, maar met voldoende passing lanes. Deze tocht dwars door de bergen zou een flink stuk korter zijn in plaats van de enorme lus die we anders hadden moeten rijden over de hoofdweg. En hoewel we inschatten dat het qua tijd waarschijnlijk helemaal niets uit zou maken, omdat de tocht door de bergen waarschijnlijk 3x zo lang zou duren qua snelheid, gaven we toch de voorkeur aan de avontuurlijke Danseys Pass boven de saaie snelweg.

Nieuwsgierig gingen we op pad. En zelfs de asfaltweg in het begin steeg al behoorlijk snel en slingerde behoorlijk. Tot Keyburn Diggins was er niets aan de hand, maar toen zagen we een bordje dat de pas niet toegankelijk was voor o.a. campervans ... We waren als minstens 8 km onderweg en hadden geen zin meer om terug te gaan, bovendien wisten we dat onze Tui buren de tocht ook hadden gereden, dus besloten we om toch maar door te gaan. Wat volgde was een adembenemende tocht over een super smalle gravel weg, waar je elkaar maar af en toe kon passeren. Maar wát een tocht en door wát een waanzinnig landschap! Dit voelde nog even als een extra bonus op onze toch al fantastische campertocht. De pas duurde zo’n 15 km en we zijn 2 auto’s, 3 motoren en 2 fietsers gepasseerd en dat ging allemaal goed. Wat waren we blij dat we toch deze pas hebben genomen. We hebben genoten van de werkelijk schitterende tocht en onderweg nog een paar foto’s gemaakt van prachtige uitkijkpunten.

Uiteindelijk kwamen we weer op de snelweg terecht. Dat kwam mooi uit, want dan konden we weer even kilometers maken. Aan het eind van de middag zijn we weer van de snelweg afgegaan, weer de gravel weg op, naar onze laatste overnachtingsplek met de campervan. Opnieuw staan we op een NZ Staatsbosbeheer camping: Otaio Gorge. Het was weer even doorrijden over de gravel weg, maar uiteindelijk kwamen we op een prachtig veldje terecht aan de rivier. We worden vrolijk begroet door de beheerder en zijn vrouw, die zelf in een enorme campervan verblijven tijdens het seizoen. Ze denken dat wij de enige bezoekers zullen zijn op deze Goddelijke plek, want het is al laat in de middag en ze verwachten niemand meer. We kunnen ons geluk niet op. Eindelijk op de laatste avond zijn we dan toch (bijna: op de beheerder en zijn vrouw na) alleen op de wereld! Even verderop is een frisse koude swimming hole in de rivier. En natuurlijk moet Peet daarin. En natuurlijk heb ik alles weer keurig vastgelegd op camera.

Als we terugkomen van het zwemmen blijken er nog twee jongedames gekomen te zijn. Het is duidelijk een stel en ze zijn duidelijk verliefd, echt schattig. Dit is onze laatste avond en we realiseren ons ineens dat we behoorlijk wat eten en drank over hebben van onze trip. Peet bedenkt ineens dat de meiden misschien wel ons bier willen hebben het gaat het hen vragen. Ze vertellen hem een vaag verhaal dat ze eigenlijk een periode van onthouding hadden willen doen, maar ze zijn snel overstag van zijn genereuze aanbod ons bier over te nemen. We maken een praatje en het blijken twee super leuke en gekke meiden van begin 20 te zijn die nog maar net 2 weken in NZ zijn om hier een jaar te gaan wonen en werken. Anne komt uit Californië (USA) en Bonnie komt uit Australië. Ze hebben net een super oude auto gekocht waar je alleen maar cassette bandjes in kan draaien. Het was nog een hele toer om aan cassette bandjes te komen, maar het is ze gelukt. En nu zijn ze helemaal super happy op vakantie met z’n tweetjes. Ook zij willen naar Nelson, maar dan om te werken en om de overtocht met de boot naar Wellington te kunnen betalen. Wat een ontzettend gezellige en leuke ontmoeting. En wat voel ik me ineens oud ...

Het bier is dus goed terecht gekomen. Wij zorgen dat de wijn ook een goede bestemming krijgt en drinken nog maar een extra glaasje op deze laatste prachtige avond met de campervan. Morgen moeten we terug naar Christchurch om onze geliefde mobile home weer in te leveren.